பாதையற்ற நிலம் 21: நினைவின் கவிதைகள்

மஞ்சணத்தி மரம் தமிழச்சியின் கவிதைக்குள் திரும்பத் திரும்ப வருகிறது. கரிசல் பகுதியில் மஞ்சணத்தி என அழைக்கப்படும் இது சில பகுதிகளில் நுணா என அழைக்கப்படுகிறது. மரத்தை அக்காவாகக் கருதும் சங்கக் கவிதை ஒன்று உள்ளது. அதுபோல் தமிழச்சியின் கவிதை ஒன்று மஞ்சணத்தியைத் தோழியாக, தாயாக, பாட்டியாகச் சித்தரிக்கிறது. ஐங்குறுநூறுப் பாட்டில் ஓதலாந்தையர் இம்மரத்தை ‘நுணவம்’ எனக் குறிப்பிட்டுள்ளார். கபிலரின் குறிஞ்சிப்பாட்டிலும் மஞ்சணத்தி, தணக்கம் எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்த மரபுடன் தமிழச்சியின் இந்த மஞ்சணத்தியைப் பார்க்கும்போது அதற்கொரு காவியத்தன்மை கிடைக்கிறது.

முரண்பாட்டின் துளிர்ப்பு

காலம் தமிழ்க் கவிதைகளுக்குள் பலவிதமாக வெளிப்பட்டுள்ளது. நிகழும் காலம் அதன் எல்லாவிதமான பிரச்சினைகளுடன் கவிதைக்குள் வெளிப்படுவது ஒரு வகை. கடந்து போய்விட்ட காலம் நினைவுத் திரளாக வெளிப்படுவது இன்னொரு வகை. தமிழச்சியின் கவிதை உலகை இந்த இரண்டாம் வகையில் வைத்துப் பார்க்கலாம். இவரது கவிதைகள் நிகழும் காலத்துக்கு கடந்த காலத்துக்குமான முரண்பாடுகளில் துளிர்ப்பவை. நிகழ் காலத்துக்கும் ஒரு திடமான நிலம் இருக்கிறது.

அது ஒரு பரபரப்பான பட்டணக்கரை. கடந்த காலமும் அவரது நினைவில் மட்டும்தான் இருக்கிறது. ஆனால், அது பரபரப்பின்றிச் சாவதானமாக உறைந்திருக்கிறது. கடந்து போய்விட்டாலும் அதைத் தன் கவிதைகளுக்குள் மீண்டும் நிகழ்த்திப் பார்க்கிறார் தமிழச்சி. நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு இறந்த நட்சத்திரங்கள் வானத்தில் ஒளிவீசுவதைப் போல் தமிழச்சியின் கவிதைகளுக்குள் கடந்த காலமும் தன் வாழ்க்கையைத் திரும்ப எடுத்துக்கொள்கிறது.

மனத்தின் ருசி

லட்சுமண வாத்தியார், பொம்மக்கா, முல்லைக்கனி நாடார், கச்சம்மா, சேத்தூர் சித்தப்பா என வண்ணமயமான மனிதர்களின் வழியாகக் கடந்த காலம் தமிழச்சியின் கவிதைக்குள் காட்சிகளாகிறது. இதில் சேத்தூர் சித்தப்பா கலர் கலர் பூந்தியாக வாங்கி வந்து அந்தக் காட்சியையே வண்ணமயமாக்கிவிடுகிறார்.

தமிழச்சியின் கவிதைகளில் கடந்த காலத்தைப் பிரதிபலிப்பதில் ருசிக்கு முக்கியப் பங்குண்டு. சில்லுக் கருப்பட்டி, சீனி மிட்டாய் எல்லாம் கடந்த காலத்தின் ருசிகளாக வருகின்றன. ஒரு கவிதையில் தமிழச்சி இதை ‘மனதின் ருசி’ என்கிறார்.

தமிழச்சியின் கவிதைகள் பல சிறுகதையைப் போலத் திடமான சம்பவத்தால் பின்னப்பட்டுள்ளன. அவற்றில் பல சம்பவங்களில் தமிழச்சிக்கு நேரடித் தொடர்பும் இருக்கிறது. இந்தப் பண்பு கவிதைக்கு ஒரு பலத்தைத் தருகிறது. உதாரணமாக, கடல் பார்த்த அனுபவத்தைச் சொல்கிறது ‘பட்டணத்துக் கடல்’ கவிதை. இது கடலுக்கும் அவருக்குமான தொடர்பாக விரிகிறது.

இந்தக் கவிதைக்குள்ளும் ஒரு கடந்த காலமும் ஒரு நிகழ் காலமும் இருக்கின்றன. கடந்த காலத்துக்காக அவருடைய தம்பியும் கணக்கு டீச்சரும் இருக்கிறார்கள். நிகழ் காலத்தில் வீடும் மெருகூட்டப்பட்ட கிளிஞ்சலும் இருக்கின்றன. அவரது பெரும்பாலான கவிதைகளில் இந்த அம்சத்தைப் பார்க்க முடிகிறது. 

வனப்பேச்சியின் விஜயம்

தமிழச்சியின் கவிதைகள் சில இந்தக் கால இடைவெளியை, பெரு நகரப் பரபரப்பை எதிர்கொள்ள முடியாமல் ஒரு கிராமத்து மனுஷியைப் போல் திணறவும் செய்கின்றன. இந்தக் கிராமத்து மனுஷியை வனப்பேச்சி எனக் கவிதைக்குள் தமிழச்சி சிருஷ்டித்துள்ளார். இந்த வனப்பேச்சி, ஒரு நாட்டார் தெய்வத்தைப் போல் தமிழச்சியின் கவிதைகளுக்குள் நகர் விஜயம் செய்கிறார். 

தமிழச்சி தனது இந்த உலகுக்கு வெளியேயும் சில கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறார். அவற்றுள் முக்கியமானது, ‘திரும்புதல்’ கவிதை. கைதி எண்ணாக இருந்த செல்வரத்தினம் வீடு திரும்புவதை ஒரு கதையைப் போல் விவரிக்கிறது அது. நவீன சிறுகதைத் தன்மையிலான இந்தக் கவிதை எண்களுடனான அவரது வாழ்க்கையையும் தன் ஒவ்வாமையையும் சொல்கிறது. பலவிதமான எண்களால் ஆன நம் வாழ்க்கையையும் இந்தக் கவிதை குறுக்கிட்டுப் பார்க்கிறது.
 

படங்கள்: வம்சி
(பாதைகள் நீளும்)
கட்டுரையாளரைத் தொடர்புகொள்ள: jeyakumar.r@thehindutamil.co.in