பயணம்: மழையில் நனைந்துகொண்டிருந்தார் குரோசவா!

நான்கு மாதங்கள் இருக்கும். ஜப்பான் தமிழ்ச் சங்கத்திலிருந்து துரைபாண்டி என்பவர் அழைத்துப் பேசினார். பெரும்பாலான தமிழ்ச் சங்கங்கள் தமிழை வளர்ப்பதற்கான முயற்சிகள் தவிர மற்ற வேலைகளையெல்லாம் செய்து கொண்டிருக்கின்றன என்பதால் அழைப்புக்குச் சம்மதம் தெரிவிக்கக் காலம் தாழ்த்தினேன். அழைத்தவர்கள் பட்டிமன்றம் நடத்தி, திரைப்பட, சின்னதிரை நாடக நடிகர்களை அழைத்து, பலகுரல் கலைஞர்களை அழைத்துப் பரவசப்படுபவர்கள் அல்ல, பரிதிமாற் கலைஞரையும், தேவநேயப் பாவாணரையும், மறைமலை அடிகளையும், இலக்குவனாரையும், பெருஞ்சித்திரனாரையும் பின்பற்றித் தமிழை வளர்க்க நினைப்பவர்கள் என அறிந்துகொண்டு ஜப்பான் வரச் சம்மதம் தெரிவித்தேன்.

நிறைவேறாத விருப்பம்

நான் ஜப்பான் செல்ல மனமிசைந்ததன் பின்னணியில் இருந்த முதல் காரணம் உணர்வுபூர்வமானது. எனக்குள்ளிருந்த படைப்பாளனை எனக்கு அடையாளம் காண்பித்த எனது ஆசான்களில் முதன்மையானவர் திரைப்பட மேதை அகிரா குரோசவா (Akira Kurasowa). அவர் பிறந்த ஊரைத் தொட்டு வணங்க வேண்டும் என்பதே உண்மை.

1998-ம் ஆண்டு ‘கள்ளழகர்’ படப்பிடிப்பில் ஒளிப்பதிவாளனாகப் பணியாற்றிக்கொண்டிருந்த நேரம் அது. அந்தப் படத்துக்கு உரையாடலை எழுதிக்கொண்டிருந்த இயக்குநர் மகேந்திரன், குரோசவா இறந்த செய்தியை என்னிடம் சொன்னார். பாதி நாள் படப்பிடிப்பை நிறுத்தி நினைவஞ்சலி செலுத்தினோம்.

சரியாக முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் ‘ரஷோமான்’(Rashomon) படம் பார்த்தேன். நான் கண்ட முதல் ஜப்பானியத் திரைப்படம் அதுதான். குரோசவாவின் திரைக்கதை ஆளுமையும், உரையாடல்களும், இயக்கத் திறனும், கசுவோ மியாகவாவின் (Kazuo Miyagawa) கேமரா காட்சிப் படிமங்களும் என்னை உறையச் செய்துவிட்டன. அவரது ‘செவன் சாமுராய்’ (Seven Samurai) பார்த்ததும் பேச்சே நின்றுபோனது. பின், ‘ரெட் பியர்ட்’ (Red Beard), ‘இகிரு’ (Ikiru), ‘ஹை அண்ட் லோ’ (High and Low) ‘யோஜிம்போ’ (Yojimbo) என ஒவ்வொரு படமும் என்னைத் திக்குமுக்காட வைத்தன.

குரோசவாவின் ஒவ்வொரு படைப்பும் வாழ்க்கை குறித்தே கேள்வி எழுப்புபவை. கட்டமைத்த காட்சிகள் மூலமாகவும், பாத்திரப் படைப்பு மூலமாகவும் கேள்விகளை எழுப்பிக்கொண்டேயிருந்தார். திரைக்கலையையும், இலக்கியத்தையும் அவரது திரைப்படங்கள் எனக்குக் கற்றுக்கொடுத்தன.

அகிரா குரோசவாவை என்றாவது ஒரு நாள் சந்தித்துவிட வேண்டும் எனத் துடித்தேன். நிறைவேறாமலேயே போனது. ஜப்பானியத் திரையில் அவரது ஆசான் கஜிரோ யமமொதோ (Kajiro Yamamoto), யசுஜிரோ ஒஸு (Yasujiro Ozu), கெஞ்சி மிசோகுச்சி (Kenji MIzoguchi), நகீசா ஒஷிமா (Nagisa Oshima) என நான் மதிக்கும் பல மேதைகள் இருந்தும் குரோசவாவின் படைப்புகள் என்னுடன் உரையாடிக்கொண்டேயிருக்கின்றன.

தூக்கம் தொலைத்த இரவு

தமிழ்ச் சங்கப் பொங்கல் விழா டோக்கியோ நகரில் சிறப்பாக நிறைவுற்றதும் எனக்கு வாக்களித்தபடி விழாக் குழுவினர் அகிரா குரோசவாவின் கல்லறைக்கு அழைத்துச் செல்ல ஏற்பாடு செய்தார்கள்.

விடிந்தால் நான் குரோசவாவை பார்க்கப் போகிறேன் எனும்போதே என்னால் அன்றிரவு முழுக்க உறங்க முடியவில்லை. தொடர்ந்து அவரது படைப்புகள் காட்சி காட்சியாக மனக்கண்களில் ஓடிக்கொண்டேயிருந்தன. அகிரா குரோசவாவுக்கு இணையாக கேமிராவைக் கையாளத் தெரிந்த இயக்குநர் இன்றுவரை ஒருவரும் இல்லை என்றே சொல்லுவேன்.

குளிர் எனது கட்டுப்பாட்டைக் கடந்தாலும் அது ஒரு பொருட்டாகவே இல்லை. டோக்கியோவிலிருந்து இரண்டரை மணி நேரப் பயணத்தைத் தொடங்கினோம். கமாமுரா சிறு நகரத்திலுள்ள புத்தர் கோயில் புகழ்பெற்றது. அதன் சுற்று வட்டத்தில்தான் கல்லறை இருப்பதாகக் கூகுள் வரைபடக் குறி சுட்டிக்காட்டியது. இதற்கு முன்பாக இயக்குநர் மிஷ்கின் அந்தக் கல்லறைக்குச் சென்று பார்த்ததாக அவர்கள் சொன்னார்கள். இடம் நெருங்க நெருங்க எனது ஆசானை நேரில் பார்க்கப் போவது போன்றதொரு பதற்றமும் படபடப்பும் என்னை ஆட்கொண்டுவிட்டன. நாங்கள் சென்றிருந்த வாகனத்தை நிறுத்துவதற்கு இடமில்லாமல் ஒரு மணி நேரத்துக்கும் மேலாக தவித்த தவிப்பு எனது பொறுமையைச் சோதித்தது.

மண்ணின் கலைஞனை மறந்துபோனவர்கள்

வழியில் ஒரு கடையில் பூங்கொத்தை வாங்கிக்கொண்டு குளிருடையோடு நடந்து அந்த இடத்தை நெருங்கியபோது அது கோயிலாக இருந்தது. எதிர்ப்பட்ட பலரிடம் கேட்டுப்பார்த்தபோது எவருக்கும் அப்படியொரு இடம் அங்கே இருப்பதாகத் தெரியவில்லை என்றார்கள். ஆங்கிலம் கற்ற ஒரு ஜப்பான் இளைஞன் ஆர்வத்துடன் எங்களுக்கு வழிகாட்ட முயன்றாலும், அவனாலும் எங்களுக்கு உதவ முடியவில்லை.

பின் ஒரு முதியவர் உதவ முன்வந்தார். எண்பது வயதுக்கு மேலிருக்கும். அந்த நாட்டு இயக்குநர் ஒருவரை நாங்கள் மதித்து வந்திருப்பது அவரைச் சுறுசுறுப்பாக்கியது. இறுதியாக அவராலும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. மழை தூறத் தொடங்கிவிட்டது. கடையில் விலை கொடுத்து குடை வாங்கிக்கொண்டு தேடினோம். நாங்கள் நெடுநேரமாக அலைவதைப் பார்த்துவிட்டு அந்தக் கோயிலிலிருந்த ஒருவர் எங்களிடம் “குரோசவாவின் கல்லறை இங்கேதான் இருக்கிறது. அது சுற்றுலாத்தலமல்ல. கல்லறை என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். நீங்கள் நினைத்த மாத்திரத்தில் பார்க்க முடியாது.” எனக் கோபத்துடன் சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

உண்மையில் தங்கள் மண்ணின் நிகரற்ற கலைஞனை அந்த மண்ணின் மைந்தர்கள் மறந்துபோய்விட்டார்கள். மீண்டும் கூகுளின் உதவியுடன் வழி தேடியதில் கோயிலின் பக்கவாட்டில் சிறிய நடைபாதை ஒன்று தெரிந்தது. அதன் வழியாகச் சென்று பார்த்ததில் கல்லறைகள் கணக்கில்லாமல் இருப்பதைக் கண்டோம்.

நனைந்துகொண்டிருந்த ஆசான்

பார்க்காமல் போவதில்லை என்கின்ற முடிவோடு குடையைச் சுருட்டி வைத்துக்கொண்டேன். உடன் வந்திருந்த நண்பர்களுக்கு ஜப்பானிய மொழி படிக்கத் தெரியும். ஒவ்வொரு கல்லறையாகப் படித்துக்கொண்டு போனதில் இறுதியாக ‘இதுதான்’ என உடன் வந்த நண்பர் சொன்னார்.

மழையில் அகிரா குரோசவா நனைந்துகொண்டிருந்தார். எண்ணற்ற படைப்பாளிகள் உருவாகக் காரணமான மூளை இங்கு இருப்பதைப் பார்த்ததும் கலங்கிப் போனேன். குரோசவாவின் அன்பான குரல் என்னை வரவேற்பதுபோல் தெரிந்தது. எனது ஆசானின் காலடியில் பூங்கொத்தை வைத்துவிட்டு மண்டியிட்டுக்கொண்டு கண்களை மூடியிருந்த அந்த நேரங்களில், இவ்வளவு காலம் எனக்குள் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த அவர் மீதான பற்றும் இறுக்கமும் மேலும் மேலும் அவரது படைப்புகளிலேயே உழன்றன.

தலைப்பகுதியைத் தொட்டுப் பார்த்தேன். வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருதைப் பெற்றுக்கொள்ளும்போது ஆஸ்கர் விழாவில் அவர் சொன்ன சொற்களும், சொன்ன விதமும் ஒவ்வொரு கலைஞர்களும் பார்க்கத் தவறக் கூடாதவை. அடக்கமான அவரது பணிவும் புன்னகையும் அப்போது என்னுள் தோன்றி மறைந்தன.