தெய்வத்தின் குரல்: தானச் செயலையும் தானம் செய்க

வேதம் என்றாலே முதலில் ஞாபகம் வருவது யாகம்தான். யாகமும் தியாகமும் ஒன்றுதான். இங்கிலீஷில்கூட யாகம், தியாகம் இரண்டையும் ‘ஸாக்ரிஃபைஸ்' என்றுதானே சொல்கிறார்கள். ஆனதால், வைதிகம் என்பது தன்னலமே கருதுவது என்கிற அபிப்ராயம் அடியோடு பிசகு. தன்னலத்தை முழுக்க தியாகம் பண்ணுவதுதான் சநாதன தர்மத்தின் லட்சியம்.

இங்கே ‘தர்மம்' என்பதே மதம். வேத தர்மம், இந்து தர்மம் என்றாலே வேத மதம், இந்து மதம் என்றுதான் அர்த்தம். இதே ‘தர்மம்' பரோபகாரங்களில் ஒன்றான ஈகையாக நினைக்கப்படுவதை முன்பே சொன்னேன். அதனால் நம் மதமே பரோபகாரமானதுதான்.

யாகத்திலே நெருப்பில் வஸ்துக்களை, உடைமைகளைப் போட்டுத் தியாகம் பண்ணினால் தேவ சக்திகளுக்கு ப்ரீதி உண்டாகிறது. அவர்கள் லோகத்துக்கு மழை, சுபிட்சம் நல்ல எண்ணம் எல்லாவற்றையும் அநுக்ரஹம் பண்ணுகிறார்கள். ஒருவன் தன் உடைமையை வேள்வித் தீயில் தியாகம் பண்ணி இப்படி லோக க்ஷேமத்தைச் செய்ய வேண்டும்.

சொத்து ஸ்வதந்திரங்களை நாமே வைத்துக்கொண்டு அநுபவிப்பதில் பெறுகிற சுகம் ரொம்பவும் தற்காலிகமானது. இந்தத் தற்காலிக சுகம் நித்திய செளக்கியமான ஆத்ம அபிவிருத்திக்கு ஹானியாகவும் ஆகிறது. ஆனால் இதே உடைமைகளை நாம் வைத்துக்கொண்டு அநுபவிப்பதைவிட, கொடுத்து அநுபவித்தால், இதுவே பரம ஆனந்தத்தை தருகிறது. சாஸ்வத செளக்கியத்துக்கும் வழிகோலுகிறது.

இதனால்தான் உபநிஷத்துக்களில் முதலாவதான “ஈசாவாஸ்ய'' த்தில் முதல் மந்திரத்திலேயே, “தியாகம் பண்ணி அநுபவி'' என்று சொல்லியிருக்கிறது. காந்திகூட இதில்தான் தம்முடைய ஃபிலாஸஃபி முழுக்க இருக்கிறது என்று சொல்லி, இந்த உபநிஷத்தைத் தலைக்கு மேலே வைத்துக்கொண்டு சிலாகித்து வந்தார்.

கொடுக்க வேண்டும். அதுதான் தியாகம். அதைத்தான் வேதம் எங்கே பார்த்தாலும் வற்புறுத்துகிறது. எந்த கர்மாவும் செய்து முடிக்கும்போது, “நான் தான் கர்த்தா என்பதால் இதன் பிரயோஜனம் முழுதும் எனக்கே வந்துவிடப் போகிறதே. அப்படி என் ஒருத்தனுக்கு மட்டும் பலன் கிடைத்துவிடக் கூடாது'' என்கிற பரம தியாக புத்தியில் “ந மம'' - '' எனதில்லை, எனக்கில்லை'' என்று அதன் பலனை லோக க்ஷேமார்த்தம் தியாகம் பண்ணச் சொல்கிறது நம்முடைய மதம்.

மற்ற வஸ்துக்களை கொடுத்துவிட்டு, “நான் கொடுத்தேன்'' என்ற எண்ணத்தை மட்டும் வைத்துக்கொண்டே இருந்தால் இந்த அகங்காரமானது தியாகத்தாலும் தானத்தாலும் கிடைக்கிற ஆத்ம அபிவிருத்தியை அப்படியே ஏப்பம் விட்டுவிடும். தியாகம் பண்ண வேண்டும். அதைவிட முக்கியமாக, தியாகம் பண்ணினேன் என்ற எண்ணத்தையும் தியாகம் பண்ணிவிட வேண்டும்.

மகாபலி நிறையக் கொடுத்தான். வாரி வாரிக் கொடுத்தான். ஆனால் தான் கொடுக்கிறோம் என்ற அகங்காரத்தை அவன் பகவானுக்கு பலி கொடுக்கவில்லை. இதனால்தான் பகவானே அவனிடம் இந்த அகங்காரத்தை யாசகமாகப் பெற்று, அகங்கார நாசத்துக்கு அடையாளமாகத் தலையிலே கால் வைத்தான்.

''ஸோஷல் ஸர்வீஸ் பண்ணுகிறேன்'' என்று சொல்லிக்கொண்டு வெளியில் ஏதேதோ பண்ணிக்கொண்டு அகங்காரத்தைக் கரைக்காமல் இருந்தால் இவனுக்கும் பிரயோஜனமில்லை. இவனுடைய சர்வீசால் லோகத்துக்கும் பிரயோஜனமிராது. தற்காலிகமாக ஏதோ நன்மை நடந்ததுபோல் படாடோபமாகத் தெரியலாம். ஆனால் அது நின்று நிலைத்து விளங்காது.

பேணுவது புண்யம், புறக்கணிப்பது பாபம்

பசுவைப் பேணிக் காப்பது சர்வ பலன்களையும் அளிக்கும் பரம புண்யம். இதைச் சொல்லும் கையோடேயே அதைப் புறக்கணிப்பது சாபங்களை வாங்கித் தரும் மகா பாபம் என்பதற்கும் ஆதாரமிருப்பதைச் சொல்லாமலிருக்க முடியவில்லை. சூரிய வம்சத்திலே வந்த மகாத்மாவான ராஜா திலீபன் வாழ்க்கையில் இரண்டுக்கும் சான்று இருக்கிறது.

அவர் தேவலோகம் சென்றிருந்தபோது காமதேனுவை பிரதக்ஷிணம் செய்யாமல் வந்துவிடுகிறார். அந்தத் தப்புக்காக அவருக்கு சந்ததி வாய்க்காது என்று சாபம் ஏற்படுகிறது. சாப நிவிருத்தி என்றும் ஒன்று உண்டே. அது என்ன? அந்தக் காமதேனுவின் கன்றான நந்தினி, சூரிய வம்சத்தின் குலகுரு வசிஷ்டரிடம் இருக்கிறது.

வசிஷ்டர் சொன்னதின் பேரில் அதற்கு ஒரு மாட்டுக்காரன் செய்வதைவிட பக்தியுடன் திலீபன் மேய்த்துக் கட்டி, குளிப்பாட்டிவிட்டு, இன்னும் எல்லாக் கைங்கரியமும் செய்கிறார். பத்னி சுதக்ஷிணையுடன் சேர்ந்து அப்படிப் பண்ணுகிறார். சாபம் நிவிருத்தி ஆகிறது. சாபம் நிவிருத்தியாகி ஏதோ ஒரு சாமானியப் பிள்ளை பிறந்தது என்றில்லாமல் சூரிய வம்சத்துக்கு ரகு வம்சம் என்றே இன்னொரு பெயர் ஏற்படும்படியான பெருமைகள் நிறைந்த ரகு, திலீபனுக்குப் புத்திரனாகப் பிறந்தவன்தான். அப்புறம் பகவானே ரகுராமனாக அவதாரம் செய்யவும் அதுவே அடிப்படை.