சுவாமி சரணம்! 14: மன்னிப்பும் இறைபக்திதான்!

இங்கே... இந்த பரந்துபட்ட உலகில், பொறாமையும் கர்வமும்தான் எல்லாச் செயல்களுக்கும் சத்ருவாக இருக்கிறது. இதிலென்ன ஆச்சரியமும் காமெடியும் என்றால்... எதற்குத்தான் பொறாமைப் படுவது என்பதே இல்லாமல், எதற்கெடுத்தாலும் பொறாமைப் படுகிற மனோநிலை, மனிதர்களின் மோசமான குணமாகிவிட்டது.

ஒருவருக்கு காசும் பணமும் வந்துவிட்டால், ‘எப்படிப்பா இவனுக்கு மட்டும் பணமாக் கொட்டுது’ என்று அங்கலாய்ப்பார்கள். ‘சம்பாதிக்கிற காசை சேர்த்து வைக்கிற சாமர்த்தியசாலிப்பா இவன். எப்படிய்யா இவனுக்கு மட்டும் இதெல்லாம் தெரியுது’ என்று புலம்புவார்கள். ‘இவனுக்கு மட்டும் தொட்டதெல்லாம் துலங்குது. நமக்கு அம்புட்டும் புட்டுக்குது’ என்று கவலை கொள்வார்கள். யோசித்துப் பார்த்தால், அங்கலாய்ப்பு, புலம்பல், கவலை என்பதெல்லாம் பொறாமையின் இன்னபிற குணாதிசயங்கள் என்பது புலப்படும்.

இந்தப் பொறாமையானது, பக்தியிலும் வெளிப்படும். அதுதான் மிகக் கொடுமை. இங்கே பக்தியுடன் இல்லாதவரைப் பார்த்தும் பொறாமை கொள்கிறார்கள். பக்திசிரத்தையுடன் இருப்பவர்களைக் கண்டும் குமைந்து போகிறார்கள். பொறாமை எங்கே இருக்கிறதோ அவரிடத்தில் கடவுள் ஒருபோதும் நெருங்கமாட்டார் என்பதுதான் சத்தியம்!

கல்பாத்தி ஸ்ரீநிவாச ஐயரின் நேர்மை, பக்தி, சிரத்தை, வேத பாராயண அனுஷ்டானம், வியாபார வெற்றி எல்லாமே சிலருக்கு பொறாமையை உண்டுபண்ணியது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்திருக்கிற புகழும் கௌரவமும் பார்த்து நொறுங்கிப் போனார்கள் சிலர்.

சாமி அண்ணாவின் புகழ் என்பது பக்தியாலும் நேர்மையாலும் விளைந்தது; வந்தது. சொல்லப்போனால், அவை அனைத்தும் ஐயப்ப சுவாமி அருளியது. சாமி அண்ணா அப்படித்தான் நினைத்துப் பூரித்தார். ஆனால், இந்த நினைப்பே கூட பலருக்கு வயிற்றெரிச்சலைத் தந்தது.

இப்படித்தான் ஒருமுறை, பங்குனி உத்திர விழாவானது, சாமி அண்ணாவின் முயற்சியால் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. ஐயப்ப சுவாமிக்கு விசேஷ பூஜைகள் அமர்க்களப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. அது ஆராட்டு விழா. அதற்கு முன்பு வரை, பங்குனி உத்திரத்தின் போது, நடை திறந்திருக்காது. ஆனால் சாமி அண்ணா பேசி, விவரித்து, விழா நடத்த வேண்டும் என்று சொன்னார். அதன்படி இன்று வரை பங்குனி உத்திரத்தில் நடைபெறுகிறது ஆராட்டுப் பெருவிழா.

ஆனால் ஐயப்ப சுவாமிக்கு, இப்படி கோலாகலமாக விழா நடக்கிறதே என்று ஆனந்திக்காமல், இதனால், இந்த விழாவால், சாமி அண்ணாவுக்கு இன்னும் இன்னுமாகப் பேரும்புகழும் கிடைக்குமே என்றுதான் பொருமினார்கள் சிலர்.

ஆனால், பொறாமை என்பது கேன்சர் நோய் மாதிரிதான். இன்னொருவர் குறித்து லேசாக பொறாமைப் பட்டால் கூட, அது முட்செடி போல், கருவேலம் போல் வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும். புத்தி முழுவதும் பரவி, செல்கள் அனைத்திலும் பரவி, செயல்கள் முழுவதும் அதுவாகவே, பொறாமையாகவே அமைந்துவிடும்.

சாமி அண்ணா மீது பொறாமைப்பட்ட ஒருவர், இந்த பூஜைக்கு ஏதோவொரு விதத்தில், எல்லா விதமான இடைஞ்சல்களையும் செய்தார். ஆனால் இதையெல்லாம் பொருட்டாகவே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை சாமி அண்ணா. ஐயப்பனின் துணை கொண்டு அவற்றையெல்லாம் முறியடித்தார். பங்குனி உத்திர மஹோத்ஸவத்தை சபரிமலையில் விமரிசையாக நடத்தினார்.

அதுமட்டுமா... வருடந்தோறும் இந்த விழாவை வெகு அழகாகத் திட்டமிட்டு, மிகவும் பக்தியுடன் விழாவை சிரமேற்கொண்டு நடத்திவந்தார்.

ஒருகட்டத்தில், வேண்டுமென்றே ஏதேதோ வகையில் பிரச்சினைகள் செய்து வந்த அந்த ஆசாமி, ஒருகட்டத்தில்... “இனிமேல் நீங்கள் பூஜை நடத்த நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்.” என்று நேரடியாகவே பாய்ந்தார்.

தன்னைப் பற்றி தனிப்பட்ட தாக்குதல் என்றால் ஐயப்பன் மேல் பாரத்தைப் போட்டுவிட்டு ஒதுங்கி விடும் ஐயர் - பூஜைக்கு இடைஞ்சல் என்றதும் பெரிதும் மனம் நொந்தார். வருத்தத்தில் அவரையும் அறியாமல் வார்த்தைகள் வெளிப்பட்டன.

“அவனுடைய சந்நிதானத்தில் நடக்கும் பூஜை இது. அவனுக்காக, ஐயனுக்காக நடக்கும் பூஜை இது. அவன் அவதரித்த நன்னாளைக் கொண்டாடும் விழா இது. அந்த பூஜையை அனுமதிக்கவும் மறுக்கவும் நீ யாரப்பா? பகவானின் பூஜையை முடக்க நினைக்கிறாயே. இந்த எண்ணத்துடன் இனிமேல் நீ இந்த மலையில் எப்படி கால்வைக்கிறாய் என்று பார்ப்போம்’’ என்று கோபமாகவும் அழுகையாகவும் சொல்லிவிட்டு, விறுவிறுவென மலையில் இருந்து இறங்கிச் சென்றார். மலையில் இறங்கியது போலவே, அந்தக் கோபமும் அவர் மீதான கோபமும் அப்படியே மனதில் இருந்து இறங்கிப் போனது. அந்தச் சம்பவத்தையும் அந்த நபரையும் மறந்தே விட்டார் சாமி அண்ணா.

இங்கே இப்படித்தான். பொதுச் செயல்களில் ஈடுபடுவோருக்கு இப்படியான களங்கங்களும் அம்புகளும் எங்கிருந்தோ வரும். எப்போது வரும், யாரால் வரும், அம்பு தொடுப்பவர்கள் யாரென்றாலும் தெரியாது. அப்படித் தெரிந்து அறிகிற மனோநிலையிலும் அவர்கள் இருக்க மாட்டார்கள். ‘எல்லாம் கடவுள் பாத்துக்குவான்’ என்கிற ஒற்றைச் சொல்தான் அவர்களின் நம்பிக்கை. அந்த நம்பிக்கைதான், அவர்களின் கேடயம். அந்த ஆழ்ந்த பக்தியே அவர்களை அமைதிப்படுத்தும். அந்த அமைதியே உண்மையான இறைபக்தி!

‘பேர் கிடைக்கணும்னோ, புகழ் வரணும்னோ இதைச் செய்யலை. நல்ல சட்டை போட்டுக்கற மாதிரியோ, முகத்தை மழிச்சு சுத்தமா, பளிச்சுன்னு வைச்சுக்கற மாதிரியோ பக்தி கிடையாது. என்னோட செயல் ஏன், எதுக்காக, எதனாலன்னு யார்கிட்டயும் விளக்கம் சொல்லத் தேவையில்ல. நோக்கம் என்னன்னு ஐயப்பனுக்குத் தெரியும். என் நோக்கத்துலயும் செயல்லயும் தப்பு இருந்துச்சுன்னா, உள்நோக்கத்தோட செயல்படுறது உண்மைன்னா, ஐயப்பன் இந்நேரம் என்னைக் கூட சேர்த்துக்கமட்டான். தூர எறிஞ்சிருவான். ‘ச்சீ... போ’ அப்படின்னு நம்மளக் கடாசிருவான். நான் செய்றது எல்லாமே ஐயப்பனோட செயல். எல்லாத்தையும் அவன் பாத்துக்குவான். பாத்துக்கிட்டுதான் இருக்கான்’’ என்று சொல்லிவிட்டு, வழக்கம் போல் தன் செயல்களில் ஈடுபட்டார் சாமி அண்ணா.

கெட்டத்தனம் பண்ணுகிறவர்களிடம் ஓர் அறிவுரை சொன்னால் கேட்கமாட்டார்கள். ‘இதெல்லாம் செய்யாதே... பாவம்’ என்று யாரேனும் சொன்னாலும் அதையே தொடர்ந்து செய்வார்கள். ஒரு கெட்டதை, கெட்டவர்கள், தொடர்ந்து செய்யும்போது, புண்ணிய காரியமான பக்தியையும் சேவையையும் யாருக்காகவோ, யாரோ ஏதோ சொல்கிறார்கள் என்று எப்படிவிடுவார்கள் அன்பாளர்கள்? இன்னும் வீரியத்துடன்தானே பக்தியில் ஈடுபடுவார்கள்! அப்படித்தான் சாமி அண்ணாவும் எதுகுறித்தும் பொருட்படுத்தாமல் ஐயப்ப பக்தியில், ஐயப்ப சேவையில் செயல்பட்டு வந்தார்.

அடுத்த மாதம் வந்தது. அந்த மாதத்துக்கான பூஜைகள் துவங்கின. முன்னதாக, பூஜைக்கான ஏற்பாடுகளை வழக்கம்போல விமரிசையாகச் செய்து கொண்டிருந்தார் சாமி அண்ணாவும் அவருடன் இருக்கும் ஐயப்ப பக்தர்களும்!

அந்தச் சமயத்தில்தான் அந்தச் சேதி வந்தது.

தேவையே இல்லாமல் பொறாமை கொண்ட, பொறாமையால் பூஜையைக் குலைத்து, கலைத்துப் போடும் செயல்களில் இறங்கிய அந்த ஆசாமிக்கு வாத நோய் திடீரென வந்தது. கையும் காலும் செயல்படாமல் போனது.

விஷயம் தெரிந்ததும் ஓடிச் சென்று அவனைப் பார்த்தார் சாமி அண்ணா. ஆறுதல் கூறினார். ‘மன்னிச்சிட்டேன்’ என்பதை வார்த்தையாகச் சொல்லாமல், செயலாகவே செய்தார். அவருக்கு என்ன உதவிகள் தேவையோ... அவற்றை, அவரால் முடிந்த அளவுக்குப் பண்ணிக் கொடுத்தார்.

மன்னிப்பு கூட ஒருவகையில்... இறைபக்தியின் இன்னொரு சாயல்தான். நற்குணம்தான்!

ஓம் சுவாமியே சரணம் ஐயப்பா!

- ஐயன் வருவான்

தொடர்புக்கு: ramji.v@thehindutamil.co.in