ப்ரீமியம்
அஞ்சலி: மனோகர் தேவதாஸ் | பார்வையிழத்தலும் பார்த்தலும்!

“மதுரை கோரிப்பாளையத்தின் மேற்கு எல்லையில் ஒரு வீட்டில் நாங்கள் இருந்தோம். வீட்டிலிருந்து சற்றுத் தொலைவிலிருந்த வாய்க்கால் செல்லூர்க் கண்மாயிலிருந்து வரும் உபரி நீரைத் தாங்கிவரும். நான் சிறுவனாக இருந்தபோது அதில் வாத்துகள் மேயும் அளவுக்குத் தண்ணீர் தூய்மையாக இருக்கும்; தவளைகள், மீன்களைக்கூடப் பார்த்திருக்கிறேன். வாய்க்காலுக்கு அடுத்த வயக்காடுகளில் வரிசையாக ஆங்காங்கே தென்னை மரங்கள். அந்த வயக்காடு தாண்டியதும் அலங்காநல்லூர் ரோடு. அதற்கு அப்பால் செல்லூர்க் கண்மாய். மற்றொரு பக்கம் ரயில்வே ட்ராக் வளைந்து மேற்காகச் செல்லும். அதற்கும் அப்பால் மேற்கு மலைத் தொடரை நீங்கள் பார்க்க முடியும். டிசம்பரில் சூரிய அஸ்தமனம் ஓர் அற்புதம். சிறு வயதில் அவ்வளவு அழகான காட்சிகளோடுதான் நான் வளர்ந்தேன்!” — இந்த விவரிப்பை நீங்கள் மனோகர் தேவதாஸின் சொற்களில் கேட்டிருக்க வேண்டும். ஏறக்குறைய 75 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய ‘பார்வை’யை, பார்வையிழத்தலுக்குப் பிறகு, திகைக்கச் செய்யும் துல்லியத்துடன் அவர் விவரிப்பது ஒரு சொல் ஓவியம்.