‘பொதுவான இல்லம்’ எனும் பொருளில் அமைந்த பொதியில் என்ற சொல் சங்ககால இறையகங்​களைக் குறிக்​கும். எழுத்தணி கடவுளுடன் பொதியில், கந்துடைப் பொதியில், மண்டகப் பொதியில் முதலிய சங்க இலக்கியச் சொல்வழக்​கு​களும், ‘இட்டிகை நெடுஞ்​சுவர் விட்டம் வீழ்ந்​தென’, ‘மரஞ்சோர் மாடம்’ எனும் சங்கத் தொடர்​களும் அந்த இறையகங்​களின் கட்டுமான அமைப்பைக் கண்முன் நிறுத்து​கின்றன. நகர் என்றும் அழைக்​கப்பட்ட அவற்றின் காலநிரலான அமைப்பு மாற்றங்​களையும் அதற்கேற்ப உருவான பெயர்​களையும் கோட்டம், கோயில் உள்ளிட்ட சிலப்​ப​தி​காரச் சொல்வழக்​கு​களால் அறிய முடிகிறது.

சங்க இலக்கி​யங்​களில் இடம்பெறாத இறையகச் சொல்வழக்​கொன்றைப் பத்திமை இலக்கியங்கள் முன்வைக்​கின்றன. ‘மாடக்​கோ​யில்’ என்ற அந்தச் சொல்லைக் கோச்செங்​கணான் என்ற சோழவேந்​தருடன் இணைத்துப் பேசும் பாங்கை மங்கை​யாழ்​வாரின் திருநறையூர்ப் பாசுரத்​திலும் ஞானசம்​பந்​தரின் வைகல் பதிகத்​திலும் காண முடிகிறது. அதைப் பெருங்​கோயில் என்றும் அறிமுகப்​படுத்துவார் சம்பந்தர். இத்தகு கோயில்கள் எழுபது இருந்​த​தாகவும் அவற்றைக் கட்டமைத்தவர் திருக்​குலத்து வளச்சோழரான கோச்செங்​கணானே என்றும் மங்கை​யாழ்வார் உறுதிபடப் பாடியுள்​ளார். தம் காலத்தே தமிழ்​நாட்​டிலிருந்த கோயில் கட்டமைப்பு வகைகளைச் சுட்டுமிடத்து, அவற்றைப் பெயரளவில் மட்டுமே குறிப்​பிடும் அப்பர் பெருமான் அவற்றுள் ஒன்றான பெருங்​கோயிலை மட்டும் எழுபத்​தெட்டு என்று எண்ணிக்கை​யுடன் சொல்வார்.