ஒலிம்பிக்: எங்கே தவறவிடுகிறோம்?

மூன்று ஆண்டு​களுக்கு முன் டோக்கியோ ஒலிம்பிக் போட்டி முடிந்​திருந்த நேரம். வெற்றிக் கொண்டாட்​டங்​களில் இந்தியா திளைத்​திருந்தது. நவீன ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் முதன்​ முறை​யாகத் தடகளப் பிரிவில் ஈட்டி எறிந்து தங்கம் வென்றிருந்தார் நீரஜ் சோப்ரா.

மட்டுமில்​லாமல் 2 வெள்ளி, 4 வெண்கலம் என ஒரே ஒலிம்​பிக்கில் அதிகபட்சமாக 7 பதக்கங்களை வென்றிருந்தது இந்தியா. இவ்வளவுக்கும் கோவிட்-19 என்கிற மிகப் பெரிய தொற்று ​நோ​யுடன் உலகம் போராடிக் கொண்டிருந்த காலக்​கட்டம் அது. இதோ பாரிஸ் ஒலிம்பிக் போட்டி முடிந்​து​விட்டது. ஒரு வெள்ளி, 5 வெண்கலப் பதக்கங்களை இந்தியா வென்றுள்ளது. 6 பேர் நூலிழையில் வெண்கலப் பதக்கங்​களைத் தவறவிட்​டுள்​ளனர்.

கென்யா, உஸ்பெகிஸ்​தான், கஸகஸ்​தான், சீன தைபே, கியூபா, அசர்பைஜான், போரினால் பாதிக்​கப்​பட்​டுள்ள உக்ரைன் எனப் பல சிறிய நாடுகள் இந்த ஒலிம்​பிக்கில் நம்மைவிட அதிக எண்ணிக்​கையில் பதக்கங்களை வென்றுள்ளன. 140 கோடி மக்கள்​தொகையைக் கொண்ட இந்தியாவோ 6 பதக்கங்​களுடன் 71ஆவது இடத்தைப் பிடித்​துள்ளது.

128 ஆண்டு நவீன ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் இந்தியாவால் 41 பதக்கங்களை மட்டுமே வெல்ல முடிந்​துள்ளது. ஒலிம்​பிக்கின் 32 வகை விளையாட்​டு​களில் வெறும் 8 பிரிவு​களில் வெல்லப்​பட்டவை இவை. நாம் தவறவிடும் புள்ளி எது?

முரண்​களின் கலவை: இந்த முறை 4ஆவது இடத்தைப் பல வீரர்​/வீராங்​க​னைகள் பெற்றிருந்த நிலையில், இந்திய பேட்மின்டன் வீரர் லக் ஷயா சென்னின் பயிற்​சி​யாளராகச் செயல்பட்ட மூத்த பேட்மின்டன் வீரர் பிரகாஷ் படுகோன் வீரர், வீராங்​க​னைகளைக் கடுமையாக விமர்​சித்​திருக்​கிறார். ‘அரசு கேட்டதெல்லாம் கொடுத்தது, ஆனால் வீரர், வீராங்​க​னைகள் உரிய வகையில் பதக்கம் வெல்ல முயலவில்லை’ என்று அவர் குற்றஞ்​சாட்​டி​யிருக்​கிறார்.

இந்த ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்காக டாப்ஸ் - டார்கெட் ஒலிம்பிக் போடியம் திட்டத்​தின்கீழ் ரூ.470 கோடியை மத்திய அரசு செலவழித்தது. அதேநேரம் பணம், வெளிநாட்டுப் பயிற்​சி​யாளர்கள் போன்ற அம்சங்கள் மட்டுமே பதக்கங்களை அறுவடை செய்து​விடு​வதில்லை. ஒரு விளையாட்டை நாம் எப்படிப் பார்க்​கிறோம் என்பதும்கூட இதில் மறைமுகமாக ஆதிக்கம் செலுத்தும் என்பதைப் புரிந்து​கொள்ள வேண்டியிருக்​கிறது.

ஐபிஎல் என்னும் தனியார் கிரிக்கெட் போட்டித் தொடரில் விளையாடும் இந்திய கிரிக்கெட் வீரர்கள், ஒரே ஒரு போட்டித் தொடரில் மட்டும் ரூ.10 கோடி வரை சம்பளம் பெறுகிறார்கள். சிறப்பாக விளையாடு​பவர்கள் இந்திய அணிக்கும் தேர்வுசெய்​யப்​படு​வார்கள். இந்த ஆண்டு நடைபெற்ற டி20 உலகக் கோப்பையை இந்தியா வென்றதற்கு ஐசிசி வழங்கிய பரிசுத்தொகை ரூ.20 கோடி, பிசிசிஐ அறிவித்த சிறப்புப் பரிசுத்தொகை ரூ.125 கோடி.

கிரிக்கெட் போன்று இல்லாமல், பணம் கொழிக்காத ஒரு விளையாட்டை அதன் மீதான தீராத காதலால்தான் ஒரு வீரர்​/வீராங்கனை நம் நாட்டில் தேர்ந்​தெடுக்​கிறார். ஒருவகையில் இது தண்டனைதான். நாம் யாரைக் கொண்டாடு​கிறோம், தூக்கிப் பிடிக்​கிறோம்? திரைப்பட நடிகர், நடிகைகள், திரைப் பிரபலங்கள், கிரிக்கெட் பிரபலங்கள். இன்றைக்கு அதுவும் நீர்த்​துப்போய் சமூகஊடகப் பிரபலங்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தத் தொடங்​கி​யுள்​ளனர். இந்தப் பின்னணியில் பதக்கம் வெல்லாத ஒரு ஒலிம்பிக் வீரர்​/வீராங்​க​னையோ, அவர் பங்கேற்கும் விளையாட்டோ சமூகத்தில் மதிப்பைப் பெறுவது கனவில்​கூடச் சாத்தி​யமில்லை.

பெரும் தடைகள்: உண்மையில் சீனா, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் ஒலிம்பிக் விளையாட்​டு​களைத் தேர்ந்​தெடுப்​பவர்​களுக்குக் கிடைக்கும் மதிப்பும் மரியாதையும் சமூக வெகுமதி​களும் நம் நாட்டில் தற்போது கிடைக்​கிறதா, எதிர்​காலத்​திலாவது கிடைக்​குமா? இவ்வளவு செலவு செய்திருக்​கிறோம், ஏன் பதக்கம் வெல்ல​வில்லை என்று கேட்பது நுழைவுத் தேர்வு​களில் வெற்றி​பெற்றே ஆக வேண்டும் என்று மாணவர்​களுக்குப் பெற்றோர் உளவியல் நெருக்​கடியை ஏற்படுத்து​வதைப் போன்றிருக்​கிறது.

தனிநபராக முதல் ஒலிம்பிக் தங்கம் வென்ற அபிநவ் பிந்த்​ராவின் கருத்து​களுக்கு இந்த இடத்தில் முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டியிருக்​கிறது. ‘ஒலிம்​பிக்கில் பங்கேற்கத் தகுதி பெறுவதற்கான பாதை மிகவும் கடினமானது. பெரும் தடைகளைக் கடந்து ஒலிம்​பிக்கில் ஒருவர் பங்கேற்பதே வெற்றி, பதக்கம் வெல்வது இரண்டாம்​பட்​சம்​தான்’ என்கிறார் அவர்.

ரியோ ஒலிம்​பிக்கைப் போல் 2021 டோக்கியோ ஒலிம்​பிக்​கிலும் பல தங்கப் பதக்கங்கள் வெல்வார் என அமெரிக்க ஜிம்னாஸ்​டிக்ஸ் முகமான சிமோன் பைல்ஸ் எதிர்​பார்க்​கப்​பட்​டார். ஆனால், ஒரு வெள்ளி, ஒரு வெண்கலம் வென்றிருந்த நிலையில், அடுத்த போட்டிகளி​லிருந்து விலகினார். அமெரிக்க ஒலிம்பிக் சங்கம் அவரது முடிவை மதித்து ஏற்றுக்​கொண்டது.

போட்டி​யி​லிருந்து அவர் விலகியதற்குக் காரணம், உடலுக்கும் மனதுக்கும் இடையிலான ஒருங்​கிணைப்பை ஜிம்னாஸ்​டிக்ஸ் வீரர்​/வீராங்​க​னைகளால் பேண முடியாத ‘ட்விஸ்​டீஸ்’ எனும் உளவியல் சிக்கல். இந்தச் சிக்கலிலிருந்து மீண்டுவந்த சிமோன் பைல்ஸ் இந்த முறை 3 தங்கப் பதக்கங்களை வென்றிருக்​கிறார். அவரை இயந்திரத்​தனமாக நடத்தாத அமெரிக்க ஒலிம்பிக் சங்கத்​துக்கும் இதில் பங்கிருக்​கிறது.

கற்பனைக்கு எட்டாத முயற்சி: உண்மை​யில், நமது வீரர்​/வீராங்​க​னைகள் பலர் உயிரைக் கொடுத்​துதான் ஒலிம்பிக் போன்ற உச்சப் போட்டிகளில் பங்கேற்​கிறார்கள். மல்யுத்த வீராங்கனை வினேஷ் போகாட்டின் 100 கிராம் எடை வித்தியாசம் காரணமாகத் தங்கம் வெல்லும் வாய்ப்பு பறிபோன பிறகே, ஒரே இரவில் 2-3 கிலோ எடையைக் குறைக்க அவர்கள் எப்படி​யெல்லாம் பாடுபடு​கிறார்கள் என்பது குறித்து நமக்குத் தெரிய​வரு​கிறது.

தீவிரமான காயங்கள், அறுவைசிகிச்​சைகள், பிரிஜ் பூஷண் சரண்சிங்கின் பாலியல் சித்ரவதைக்கு எதிரான போராட்டம், பயிற்சிகள் குறைந்தது, உடல் எடை அதிகரித்தது போன்ற பல பெருந்​தடைகளைத் தாண்டியே வினேஷ் பாரிஸ் சென்றுசேர்ந்​தார். ‘எல்லா வீராங்​க​னைகளாலும் இவை அனைத்​தையும் கடந்துவிட முடியாது. வினேஷ் ஒரு திடமான போராளியாக இருந்​த​தால்தான் பாரிஸ் போனார்’ என்று அவரது பயிற்​சி​யாளர் வோல்லர் அகோஸ் குறிப்​பிட்​டிருந்​தார்.

மல்யுத்த வீராங்கனை அன்டிம் பங்கல், குத்துச்​சண்டை வீராங்கனை நிகத் ஜரீன் உள்ளிட்டோர் ஒவ்வொரு போட்டிக்கும் முன்னதாக உடல் எடையைக் கட்டுப்​பாட்டில் வைக்க நாம் கற்பனை செய்ய முடியாத பிரம்மப் பிரயத்​தனங்​களில் ஈடுபடு​கிறார்கள். ஒரு நாள், இரண்டு நாள் பட்டினி கிடந்து நேர்முரணாக உடல் வலுவை வெளிப்​படுத்தும் போட்டிகளில் பங்கேற்​கிறார்கள். பிறகு எப்படி எதிராளி​யுடன் போட்டிகளில் மோதுவதற்கான ஆற்றல் அவர்களுக்குக் கிடைக்​கும்?

தேவை புதிய பாதை: இப்படி நமது வீரர்​/வீராங்​க​னைகள் விளையாட்​டுக்​காகத் தங்களால் இயன்ற வகைகளில் எல்லாம் போராடவே செய்கிறார்கள். அதேநேரம், நாடு விடுதலை பெற்ற காலத்​திலிருந்தே விளையாட்டுத் துறை அடிமட்டம் வரை திட்ட​மிட்டு வளர்த்​தெடுக்​கப்​பட​வில்லை. 2012 லண்டன் ஒலிம்​பிக்​கில்தான் 6 பதக்கங்கள் என்கிற நிலையை இந்தியா எட்டியது. சமீப ஆண்டுகளாக பிராய்லர் பண்ணை​கள்​போலச் சில முயற்சி​களைச் செய்து​விட்டு, ஒலிம்​பிக்கில் பதக்கம் வென்றே ஆக வேண்டும் என்று எதிர்​பார்ப்பது எப்படிச் சரி?

முதல்​கட்​டமாக, அரசும் நமது சமூகமும் விளையாட்டை ஒரு பண்பாடாக வளர்த்​தெடுக்க வேண்டிய தேவை இருக்​கிறது. உலகிலேயே அதிகமான இளைஞர்கள் இன்றைக்கு இந்தியா​வில்தான் இருக்​கிறார்கள். ஆக்கபூர்வமான வழியில் அவர்களது உடல், உள்ளத் திறன்களை நெறிப்​படுத்​தவும் பயன்படுத்​தவும் நம்மிடம் உள்ள திட்டங்கள் என்ன? உடற்ப​யிற்சிக் கல்வி என்பது பள்ளி​களில் சடங்காகவே இருக்​கிறது.

உடலைப் பேணுவது, விளையாட்டு மூலமாக ஆக்கபூர்வமான பொழுதுபோக்கு என்பது நமது சமூகத்தில் ஒரு முக்கிய அம்சமாக வளர்த்​தெடுக்​கப்​பட​வில்லை. உலகிலேயே இந்தியா​வில்தான் நீரிழிவு நோயாளிகள் அதிகம். 10-14 வயதில் உள்ள இந்தியக் குழந்தை​களில் பாதிப் பேருக்கு நீரிழிவு நோய் வரலாம் என ‘ஜர்னல் ஜாமா’ வலைப்​பின்னலில் வெளியான ஓர் ஆய்வு தெரிவிக்​கிறது. உடலுக்கு எந்த வகையிலும் வேலை கொடுக்காத தலைமுறைகளை நமது அரசும் சமூகங்​களும் உருவாக்​கிவரு​கின்றன.

இதெற்​கெல்லாம் தீர்வாக, சர்வதேசத் தரத்திலான உள்கட்​டமைப்பு வசதிகள், சர்வதேசப் பயிற்​சி​யாளர்கள், அரசியல் தலையீடு அற்ற விளையாட்டு அமைப்புகள் போன்றவை நாடு முழுவதும் அவசியம். அரசு முதலீடுகள் மட்டுமில்​லாமல், கார்பரேட் நிறுவனங்களை விளையாட்டுக் கட்டமைப்பு வசதிகளிலும் விளையாட்டு வீரர்​/வீராங்​க​னைகளுக்கும் ஸ்பான்சர் செய்ய வைக்க வேண்டும்.

இந்திய ஹாக்கி அணிக்குக் கடந்த 6 ஆண்டுகளாக ஸ்பான்சர் செய்து​வருவது ஒடிஷா மாநில அரசு. காரணம், ஒடிஷா முன்னாள் முதல்வர் நவீன் பட்நாயக் அடிப்​படையில் ஒரு ஹாக்கி வீரர் என்பதே. இந்திய ஹாக்கி அணி கடந்த இரண்டு ஒலிம்​பிக் போட்​டிகளில் ப​தக்கம்​ வென்​றதற்கு ஒடிஷாவும் ஒரு மறைமுகக் காரணம். அடுத்த 12 ஆண்​டு​களில் ரூ.434 கோடியை ஹாக்கி ஸ்​பான்​சர்​ஷிப்​புக்கு ஒடிஷா செலவிட இருக்​கிறது. இதுபோல் ஒவ்வொரு விளை​யாட்​டை​யும் ஒரு மாநிலமோ, கார்​பரேட் நிறுவனமோ ஏன்​ தத்​தெடு​த்​துக்​கொள்​ளக்​ கூடாது?

- ஆதி வள்ளியப்பன் | தொடர்புக்கு: valliappan.k@hindutamil.co.in