தமிழ் இலக்கியத்தில் பெண்களின் பங்களிப்பு தொடக்கக் காலத்திலிருந்தே வெளிப்பட்டுவந்துள்ளது. நவீனக் காலத்திலும் அதன் தொடர்ச்சியைப் பார்க்க முடியும். ஆனால், பெண்ணியம் என்கிற நோக்கில் தமிழில் தொடக்கக் காலத்தில் கதைகள் எழுதப்படவில்லை; பெண்ணுக்காக உருவாக்கப்பட்ட விழுமியங்கள் கேள்வி கேட்கப்படவில்லை. 1960களில் எழுதவந்த அம்பை, இத்தகைய கேள்விகளைத் தமிழ் இலக்கியத்தில் தொடங்கிவைத்தவர் எனலாம்.

அம்பை, 1944இல் கோயம்​புத்​தூரில் பிறந்​தவர். பதின்ம வயதில் எழுதத் தொடங்​கி​னார். அம்பை தன் கதைகளுக்கான மொழிக்குச் சிரமம் எடுத்​துக்​கொண்​ட​தாகத் தெரிய​வில்லை. அவர் தன்னிடம் பேசுவதற்காக இருந்த விஷயங்​களைச் சொல்வதற்கான ஊடகம் என்கிற அளவிலேயே மொழியைக் கண்டுள்​ளார். அதனால், அவரது கதைகளின் மொழி சுமையாக இல்லை. பெரும் பரிசோதனை முயற்சிகள் நடைபெற்ற காலக்​கட்​டத்திலும் அம்பையின் கதைகள் உணர்வுரீ​தியாக இருந்தன. அதுபோல் வெகுஜனக் கதைகளை வாசித்திருந்தாலும், அதன் அழகியல் மொழியைக் அவர் கைக்கொள்ள​வில்லை. தான் சொல்லவந்த பொருளுக்கு ஒரு மொழி என்கிற ரீதியிலேயே அவர் அதை அணுகி​னார். பெண் என்கிற நிலையில் அந்தக் கதைகள் கொஞ்சம் சாய்வு கொண்டிருந்​தாலும் அங்கும் உணர்வு​களுக்கு இடையிலேயே பயணித்தன.