இன்றைய காலக்கட்ட ஈழ எழுத்தாளர்களில் குறிப்பிடத்தகுந்தவர் வாசு முருகவேல். இலங்கையின் வட பகுதியிலிருந்து முஸ்லிம்கள் வெளியேற்றப்பட்ட நிகழ்வைப் பின்னணியாகக் கொண்ட ‘ஜெப்னா பேக்கரி’ இவரது முக்கியமான நாவல். ஈழப் பின்னணியிலும் சென்னைப் பின்னணியிலும் எழுதிவருகிறார். இவரது வெளிவராத புதிய நாவலான ‘அன்னா’ இலங்கையின் இறுதிப் போர்ச் சூழலைப் பின்னணியாகக் கொண்டது; எதிர் பதிப்பக வெளியீடாக வரவுள்ளது. அதன் ஒரு பகுதி இது.

வேலி அருகே குவித்​திருந்த பூவரசம் இலைச் சருகு​களைக் காற்று கலைத்துப் போட்டிருந்தது. தென்னை​களில் மறைந்து வீசிக்​கொண்​டிருந்த காற்று தன்னை அடையாளம் காட்டிக்​கொள்ள விரும்ப​வில்லை. காய்ந்த சருகுகள் மேல் சுருக்​கம்​விழுந்த உள்ளங்கையை விரித்துப் பார்த்து​விட்டுப் படலையைத் திறந்​து​கொண்டு உள்ளே போனாள். மக்களை வீரியம்​கொண்டு அடித்து ஒழுங்​காக்கிய கையும் இதுதான் என்று நெஞ்சுச்​சதைகளின் உள்ளே நினைவுகள் விம்மின.
மூத்தவன் சுடப்​பட்டு இறந்தான் என்று சொல்லிக்​கொண்​டாலும், காயப்​பட்​ட​வனின் தலையை அடித்து உடைத்தது துவக்கின் இரும்​பு​தான். உடலைக் கைப்பற்றிக் கொண்டு​வரு​வதற்கு எடுத்​துக்​கொண்ட முயற்​சியில் நகுலன் என்ற தளபதியை இழந்திருந்தது படையணி. உடல்களைக் கொண்டு​வந்து சேர்த்தது மட்டுமே வெற்றி​யாகிப்போன நாளில் அழுகைகள் அதிகம் கேட்டன.
அன்னாவின் வீட்டின் சடங்குகளை மட்டும் ஊரே பார்த்​துக்​கொண்​டிருந்​ததற்குக் காரணம் இல்லாமல் இல்லை. ஊரில் எத்தனை பெடிபெட்​டைகளைச் சேர்த்து​விட்டவள் என்று வாயடித்​தவர்கள் காத்திருந்த நாளும் அதுதான். சொந்த மகன் போனால் மட்டும்தான் இவளுக்​கெல்லாம் விளங்கும் என்றவர்களை விம்மி அழவைத்து​விட்டது மரண வீடு.