தஸ்தயெவ்ஸ்கியை மொழிபெயர்த்தல் என்பது ஒரு தவம் என்பார்கள். அது முற்றிலும் உண்மை என்பதை அவரது ‘மரண வீட்டின் நினைவுக் குறிப்புகள்’ புதினத்தை மொழிபெயர்க்கக் கிடைத்த வாய்ப்பின் பொழுதுகளில் உணர்ந்துகொண்டேன். கதைசொல்லலின் ஊடாக ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தையும் உளவியல் நுண்பகுப்பாய்வுக்கு உட்படுத்துகிறார். அவற்றின் பரிசோதனை விளைவுகளைத் தத்துவங்கள் ஆக்குகிறார். எந்தவொரு சிறிய கதைமாந்தரையும், கதைப்புலத்தில் ஒரு மின்னலைப் போலத் தோன்றி மறையும் மனிதரையும்கூட, அவர் போகிற போக்கில் விட்டுவிடுவதில்லை. அந்த மனிதரின் மனஅமைப்பு, அவரின் தனித்தன்மையான இயல்புகள், நிகழ்வில் பங்கேற்பாளராக இருக்கும் அவர் அத்தகைய வழிமுறையில் எதிர்வினையாற்ற என்ன காரணம் என்பதையெல்லாம் அழகாக அடுக்கித் தந்துவிடுதல் தஸ்தயெவ்ஸ்கியின் தனிச் சிறப்பான கதைசொல்லும் பாணி என்பது அவரது வாசகர்கள் அறிந்ததுதான்.