காட்டுயானைகளை பேசியே திருப்பி அனுப்பிடுவேன்! - நெகிழ்ச்சியூட்டும் ஒரு உண்மைக் கதை

காட்டு யானைகள் உள்ளிட்ட வனவிலங்குகள்- மனித மோதல் என்பது தொடர்ந்து பேசப்பட்டு வருகிறது. விளைபொருட்களை சேதப்படுத்தும் காட்டு விலங்குகளை சுட்டுக் கொல்ல அனுமதிக்க வேண்டும் என்று விவசாயிகள் கோரிக்கை வைப்பதும், வனவிலங்குகள் வசிக்கும் மலைக்காடுகள் பகுதியில் வசிக்கும் விவசாயிகள் மிருகங்கள் சாப்பிடாத பயிர்களை விளைவிக்க முயற்சி எடுக்க வேண்டும்! என்று சூழலியலாளர்கள் வலியுறுத்துவதும் தொடர்ந்து நடந்து வருகிறது.

இதில் ஒரு வேடிக்கை ஆண்டாண்டு காலமாக மலையிலும், அம்மலைசார்ந்த பகுதியிலும், காட்டு மிருகங்களோடு வாசம் செய்யும் பழங்குடிகள் மத்தியில் இந்தக் குரல்கள் எழுவதேயில்லை. காட்டு மிருகங்களுடன் வாழும் இவர்களது வாழ்க்கையே வேடிக்கையானது. அவற்றை கேட்டாலே சுவாரஸ்யம் பொங்கும். அப்படித்தான் மலைக்காட்டுக்குள், ஒற்றைக் குடிசையில் வசிக்கும் இந்த வாழைப்படுகை தங்கராஜ்- ருக்குமணியின் நெகிழ்ச்சியான அனுபவத்தைக் கேட்க நேர்ந்தது.

கோவை மாவட்டம், எட்டிமடை பேரூராட்சிக்கு உள்ளடங்கியது அய்யம்பதி பழங்குடியினர் கிராமம். பிற்கால சோழர்கள் வரலாற்றில் நாகப்பட்டினம் முதல் கேரள மாநிலம் கோழிக்கோடு வரை ஒரு பெரும் பாதையை உண்டாக்கி இருந்தார்கள். இந்த பாதை ராஜகேசரி பெருவழி என்று அழைக்கப்பட்டது. இதன் எச்சம் இந்தப் பழங்குடியின கிராமத்தை மலைக் கணவாய் ஒட்டித்தான் செல்கிறது.

இன்றைக்கு மனிதர்கள் யாரும் செல்லமுடியாத காடு அடர்ந்த பிரதேசமாக விளங்கும் இப்பகுதியில் காட்டுயானைகள், சிறுத்தைகள், கரடிகள், செந்நாய் கூட்டம், ராஜநாகம் என சகல வனவிலங்குகளும் ஜீவிக்கின்றன. இதையொட்டியுள்ள அய்யாசாமி மலையில் வாழ்ந்த இருளர் இனப்பழங்குடிகள் அரசு அதிகாரிகளின் வேண்டுகோளை ஏற்று 40 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த அடிவாரப்பகுதிக்கு குடிபெயர்ந்து விட்டார்கள்.

வெறும் தொகுப்பு வீடுகள் இடிபாடுகளுடன் காணப்படும் அய்யம்பதி கிராமத்தில் இருளர் இனக்குடும்பங்கள் வசிக்கின்றன. ஆடு, மாடு, கோழி வளர்ப்பும், கூலி வேலையும்தான் இவர்கள் ஜீவனம் என்றாலும் காட்டுயானைகள் உள்ளிட்ட வனவிலங்குகள் இவர்கள் கிராமத்தை மிரட்டத் வறுவதில்லை.

தினம்தோறும் ஒற்றை யானைகள் முதல் 20க்கும் மேற்பட்ட யானைகள் கூட்டம் வரை இந்த ஏரியாவில் வலம் வருவது வாடிக்கை. ரயிலில் அடிபட்டு பரிதாபமாக இறக்கும் யானைகள் பற்றிய நிறைய செய்திகள் அறிந்திருக்கிறோம்.அந்த சம்பவங்கள் பெரும்பாலும் இப்பகுதியை சுற்றி நடைபெற்றவைதான்.

இப்படிப்பட்ட அய்யம்பதி கிராமத்திலிருந்து சுமார் 1 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது உட்கண்டித் தோட்டம் என்கிற வாழைப்படுகை. இங்கு ஒற்றையடிப் பாதையில் ஒற்றை குடிசை. அதில் குழந்தைகளுடன் தன்னந்தனியே வாழ்ந்து வருகிறார்கள் இந்த ருக்குமணி-தங்கராஜ் தம்பதிகள்.

(கோவை எட்டிமடை உட்கண்டி தோட்டம்)

'அய்யம்பதியில் அரசாங்கம் கொடுத்த வீடு சுத்தமா இடிஞ்சு போச்சு. அதனால 10 வருஷத்துக்கு முன்னால இங்கே வந்து குடிசை போட்டோம். அப்பயிருந்து இப்ப வரைக்கும் இந்த குடிசைக்கு யானைகள் வராத நாளே இல்லை. அப்படி வந்தாலும் இந்தக் குடிசையில் ஒற்றை ஓலையை அது தொட்டதில்லை!' என எடுத்த எடுப்பில் சொல்லி வியப்பூட்டினார் ருக்குமணி.

'இதா இந்த மரத்தடியிலதான் இங்கே சுத்தற ஒத்தை யானை எப்பவும் வந்து நிற்கும். தண்ணி ஏதாச்சும் பாத்திரத்துல, பக்கெட்டுல வச்சா குடிக்கும். அங்கே இருக்கிற மூங்கில அப்படி இப்படி உரசிப் பார்க்கும். நான் இதே திண்ணையிலதான் உட்கார்ந்துட்டு உனக்கு என்னடா வேணும். நானும் உன்னை மாதிரிதானே? தன்னந்தனியா போக்கிடம் இல்லாம இங்கே வந்து குழந்தை குட்டிகளோட உட்கார்ந்துட்டே இருக்கேன். என்கிட்ட என்ன இருக்குன்னு வந்து எங்கிட்ட நிக்கிறேன்னு கேப்பேன். அதுல அது என்ன புரிஞ்சுக்குமோ? ஒரு பிளிறு பிளிறீட்டு, தும்பிக்கைய தூக்கி ஓர் ஆட்டு ஆட்டீட்டு ஓடும் பாருங்க. எனக்கே ஆச்சர்யமா இருக்கும்.

அப்படி ஓடறவன் அந்தப்பக்கம் இருக்கிற ரயில்ரோட்டை தாண்டி ஓடும்போது எனக்கே பயமா இருக்கும். எங்கே ரயில் வந்துடுமோ, அந்த ஒற்றையன் சிக்கிக்குவானோன்னு திக்கு, திக்குனு அடிச்சுக்கும். அப்படித்தான் அது வந்து போகும். ரெண்டு மூணு தடவை அது ரயில்வே லைன் ஓரம் போகும்போது ரயிலும் வந்திருக்கு. டேய்.. போகாதீடா. ரயில்ல மாட்டிக்காதடான்னு இங்கேயிருந்தே கத்துவேன். அதுக்கு புரிஞ்ச மாதிரி அங்கேயே நின்னுக்கும். ரயில் போனதும் அப்புறம் ரயில்வே லைனை கடந்து ஓட்டம் பிடிக்கும் பாருங்க. ஓட்டம். அதைப் பார்க்கவே ஆயிரம் கண் வேணும். இதை நான் பலபேருகிட்ட பல தடவை சொல்லியிருக்கேன். யாருமே நம்ப மாட்டாங்க.

யானைகளோட என்னதான் பழகினாலும் எப்பவும் பயம் உள்ளுக்குள்ளே இருந்துட்டே இருக்கும். போன வருஷம் ஒரு நாள் சாயங்காலம் 7 மணி இருக்கும். ஆடெல்லாம் ஓட்டிட்டு வந்து பட்டியில அடைச்சுட்டேன். கிழக்கால திரும்பி பார்த்தா மொசு, மொசுன்னு ஆட்டு மந்தைக மாதிரி புழுதி கிளப்பிட்டு யானைகள் கூட்டம். எங்க குடிசையை பார்த்துத்தான் அத்தனையும் வருது. நான் அப்பத்தான் வந்து படுத்திருந்த என் புருஷனை கூப்பிடறேன். அதா அங்கே பாரு. எத்தனை யானைக வருது. பட்டாசு வெடிச்சுப்போடு. அந்தப் பக்கம் போகட்டும்னு சொல்றேன். அவரு காதுல போட்டுக்கல. இந்நேரத்துக்கு எங்கே யானைகள்னு கேட்டுட்டே வந்தவர் வெளியே வந்து பார்த்துட்டு பதறிட்டார். ஒரு ஓலை வெடிய தீயை பத்தி வீசினார். உடனே அத்தனையும் திசைமாறிப்போச்சு.

மொத்தம் 21 யானைகள். அப்புறம் என்ன தோணுச்சோ, ரயில் ரோட்டுக்கு அந்தப் பக்கம் இருக்கிற தென்னந்தோப்புல மொத்தம் 170க்கு மேல தென்னை மரங்களை உடைச்சு, தாம்பு கட்டிடுச்சு. அதோட நூத்துக்கணக்குல வாழைகளும் நாசம். அது மாதிரி சேதம் அதுக்கு முன்னாடியும் யானைகள் பண்ணினதில்லை; பின்னாடியும் செஞ்சதில்லை. அன்னைக்கு எட்டிமடை ஊருக்குள்ளே கோயில் திருவிழா. வானவேடிக்கை பட்டாசுன்னு அமர்க்களமா இருந்துச்சு. அதுல பயந்து போன யானைகள்தான் அத்தனையும் கோபமா போய் தென்னந்தோப்பையும், வாழைத்தோட்டத்தையும் நாசம் பண்ணிடுச்சுன்னு ஜனங்களே பேசிட்டாங்க.

இவ்வளவு ஏன்? போனவாரம். என் பையன். 6-ம் வகுப்பு படிக்கிறான். பக்கத்துல உள்ள கரட்டு மேட்டுக்கு போயிருக்கான்.

அங்கே புளியமரத்துல புளியங்காய்க நிறைய காய்ச்சு தொங்கிருக்கு. அதை பறிச்சு வீட்டுக்கு வரலாம்ன்னு மரத்துல ஏறி புளியங்காய்களை உதிர்த்து கீழே போட்டிருக்கான். கீழே போடப்போட புளியங்காய்களை காணோம். என்னடான்னு பார்த்தா மரத்துக்கு கீழே ஒரு குட்டி யானை. புளியங்காய்களை இவன் போடப்போட பொறுக்கிப் பொறுக்கி தின்னுட்டே இருந்திருக்கு. இவன் பயந்துட்டு கீழேயே வராம இருக்க, அதுவும் புளியங்காய் பூராவும் பொறுக்கித் தின்னுட்டு அந்தப் பக்கம் போயிடுச்சு. இவனும் இந்தப் பக்கம் இறங்கி ஓடி வந்திருக்கான். இப்படியெல்லாம் யானைகளும், நாங்களும் ஒண்ணாவே வாழ்ந்து பழகிட்டோம். ஒரு நாள் கூட என் குடிசையில் ஒரு ஓலையை பிரிச்சதில்லீங்க!' என்று சொல்லி நெகிழ்ந்தார் ருக்குமணி.