என் பாதையில் | உருவம்தான் நம் அடையாளமா?

சிறு வயதிலிருந்தே நான் குண்டு என்றும் கறுப்பு என்றும் அடையாளப்படுத்தப்பட்டே வளர்ந் தேன். இந்த அடையாளம் என்னை அறியாமலேயே தாழ்வு மனப்பான்மை கொண்ட பெண்ணாக நான் வளர விதை போட்டது. பலர் முன்னால் பேச, நடனம் ஆட, நடந்து செல்ல, விளையாட என்று எல்லாவற்றுக்கும் பயந்தேன், தயங்கினேன். நான் பேசினால் என் தோற்றத்தைக் கொண்டே எடை போட்டு விடுவார்களோ, என் கருத்துகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாமல் போய்விடுமோ, நான் ஆடினால் என்னைக் கிண்டல் செய்வார்களோ, நான் விளையாடினால், ‘இவளுக்கு எதற்கு இது?’ என்று கூறி பலர் சிரிப்பார்களோ என்றே என் பால்ய பருவம் கடந்துவிட்டது.

இந்தப் பயமும் தயக்கமும் தானாகத் தோன்றியவை அல்ல. பல நாள்கள் நான் எதிர்கொண்ட அவமானங்கள், நிராகரிப்புகளின் விளைவு. பள்ளியில் நடனம் ஆட பெயர் கொடுத்தால், ‘உன் உடம்பை வைத்துக்கொண்டு இந்தப் பாடலுக்கு ஆடுவது கடினம்’, ‘உன் நிறம் இந்த நடனத்திற்குப் பொருத்தமாக இல்லை’ என்பது போன்ற விமர்சனங்களைக் கேட்டு வளர்ந்தேன்.