ஆண் மட்டும் ஏன் வேலைக்குப் போக வேண்டும்?

பெண்களின் அடிப்படை உரிமைகள்கூடக் கெஞ்சிப் பெற வேண்டிய சலுகையாகவும் அவர்களது அறிவுச் செழுமை திமிராகவும் திரிக்கப்பட்ட வரலாற்றின் மீது நின்றபடிதான் சமூக நீதியைப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். சங்க இலக்கியத்தின் மரபுச் சட்டகத்திலும் நவீன யுகத்தின் புதுக்கவிதையிலும் குன்றா வனப்புடன் இடம்பெற்றிருக்கும் பெண்களுக்கு அறிவியல் – தொழில்நுட்பத் தளத்தில் இடம்பெறுவது என்பது இன்னும் முழுமையாகக் கைகூடாத கனவாகத்தான் இருக்கிறது.

குடும்பநலக் கணக்கெடுப்பு 5இன்படி ஆண்களின் எழுத்தறிவு விகிதம் 84.4, பெண்களின் எழுத்தறிவு விகிதம் 71.5. ஆண்களே இன்னும் முழுமையாக எழுத்தறிவு பெறாத நாட்டில் அனைத்துத் தளங்களிலும் ஒடுக்குமுறைக்கு ஆளாக்கப்படும் பெண்கள் இந்த அளவுக்காவது எழுத்தறிவு பெற்றிருப்பது வரவேற்கத்தக்கது. ஆனால், ‘எழுத்தறிவு’ என்பது ஏதாவதொரு இந்திய மொழியில் தங்கள் பெயரை எழுதத் தெரிந்தால் போதும் என்கிற நிலையில் உயர்நிலைக் கல்வி, கல்லூரிக் கல்வி, ஆய்வுப்புலம் எனக் கணக்கெடுத்தால் எத்தனை பெண்கள் அந்தப் பட்டியலில் இடம்பெறுவார்கள்? ஆண்களைவிடப் பெண்களே அதிக எண்ணிக்கையில் கல்லூரியில் சேர்கிறார்கள் என இந்தக் கேள்விக்கும் உவப்பான பதிலைத் தருகிறது மத்திய அரசு நடத்திய தேசிய உயர்கல்வி கணக்கெடுப்பு. இந்தக் கணக்கெடுப்பு கல்விப் புலத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையே இருக்கும் பாகுபாட்டைத் துலக்கமாக்குகிறது. கலைப்புலத்தில்தான் பெண்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் சேர்கிறார்கள். அறிவியலும் வணிகவியலும் அதற்கடுத்த நிலையில் இருக்கின்றன. பொறியியல், தொழில்நுட்பப் பிரிவு களில் குறைவான பெண்களே சேர்கிறார்கள். படிப்பில்கூட ‘ஆண் படிப்பு’, ‘பெண் படிப்பு’ என்கிற பாகுபாடு நிலவுவதைத்தான் இது காட்டுகிறது.