மனிதருக்குள் எத்தனை மனிதர்கள்?

மதுரைக்குப் பக்கத்துல இருக்கிற அம்மாபட்டிங்கிற ஒரு கிராமத்துக்குப் பக்கத்தில இருக்கிற ஒரு காலேஜுக்குப் போகணும். காலேஜுல வண்டி அனுப்பறதாச் சொல்லி இருந்தாங்க. ஆனா, திடீர்னு டிரைவர் போன் பண்ணி “சார் மன்னிச்சுக்குங்க. வண்டி பஞ்சர் ஆயிடுச்சி” ன்னு கெஞ்சினாரு. நான் “பரவாயில்லைபா, எப்படியாவது வந்துடறேன்னு” சொல்லிட்டேன். ஏதாவது டாக்ஸி கிடைக்குதான்னு பாத்தேன். அந்த காலேஜ் கிட்ட போற ஒரு டவுன் பஸ்ஸைப் பிடிச்சேன்.

ஏறினதுக்கு அப்புறம்தான் தெரிஞ்சது அது கிட்டத்தட்ட “மெட்ராஸ் டு பாண்டிச் சேரி” படத்துல வர பஸ் மாதிரின்னு. “ஹாரனை” தவிர மத்த எல்லா “பார்ட்ஸ்” லேந்தும் சத்தம் வந்தது. பஸ்சில் உள்ளவர் களை நோட்டம் விட்டேன். நல்ல கூட்டம்.

பலவகை பர்சனாலிட்டிகள்

கடமை கண்ணாயிரமாக ஒருவர் ஏறினார். கண்டக்டர் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்தாலும் எல்லாரையும் தள்ளிவிட்டு போய் கரெக்டா டிக்கெட் வாங்கினார். சில்லறையை கரெக்டா கொடுத்து, கண்டக்டர்கிட்ட பாராட்டுப் பத்திரமும் வாங்கினார். யாரையும் தொந்தரவு பண்ணாத இடமாக ஒதுங்கி நின்று கொண்டார். யாராவது டிக்கெட் பாஸ் பண்ணா உதவி செய்தார். கடமை தவறாத ஒரு பர்சனாலிட்டி.

பக்கத்துல இன்னொருத்தர் பஸ்ஸுக்கே கேக்கிற மாதிரி மொபைல்ல பேசிகிட்டே இருந்தார். கண்டக்டர் சொன்னதைக் காதால மட்டும் கேட்டுகிட்டே இருந்தார். எவ்வளவு பைசா அவர் கேட்டாரோ அதைக் கொடுத்தார். பஸ் அங்க நிக்காது சார் என்று சொன்னாக் கூட ஓகேன்னு சொன்னார்.

ஆனால், லேடிஸ் சீட் பக்கம் நிக்காதிங்க சார்னு சொன்னா அதைக் காதுல வாங்கிக்கலை. அவருடைய மூளை வேற எதையோ யோசிச்சிகிட்டே இருந்தது. இவர் ஒரு மிஷின் மாதிரி.

“ஏம்பா தம்பி, வயசானவங்க நிக்கிறாங்க இல்ல. கொஞ்சம் எழுந்து இடம் உடுப்பா ராஜா” ன்னு ஒரு பையனை எழுப்பி தாய்க்குலத்தின் தலைமகனா நடந்துகிட்டார் ஒருவர். தனக்கு உட்காரச் சீட் கிடைச்ச உடனே பக்கத்தில வெயிட்டை வச்சிக்கிட்டு நிக்கிறவர்கிட்ட “கொடுங்க சார் நான் வச்சிக்கிறேன்” னு அவரே பொருளைக் கேட்டு வாங்கி வச்சிகிட்டார். “கிடைச்ச நேரத்துல தன்னால முடிஞ்ச உதவியைச் செய்யறவர் இவர், உதவி செய்கிற ஒரு பர்சனாலிட்டி.

“சார் கொஞ்சம் தள்ளிக்கறிங்களா. என் ப்ரெண்ட்கிட்ட போகணும்” குரல் கேட்டுத் திரும்பினேன். ஒரு லேடி உள்ள வந்தாங்க. ப்ரெண்டைப் பாத்துட்டாங்க. “ஏய் உன் சாரி கலர் நல்லா இருக்கு இல்ல, டிசைன் புதுசா? மயிலறகாடி இது? அந்தத் தலைப்புல இருக்கிற ரோஜாப்பு லோட்டஸ் மாதிரி தெரியுது. நான்கூட இந்த நகை வாங்கினேன்”. இது யாரு உன் பொண்ணா? இந்த கவுன் சாரிலேந்து தெச்சதா? இப்படி அவங்க கண்ணுக்குத் தெரியற எல்லா விஷயத்தையும் ஒரு கலை நயத்தோட பாத்தாங்க. சரிதான். ஒரு ஆர்டிஸ்டிக் பர்சனாலிட்டி.

பஸ் வேற என்னை கைப் பிடிச்சி நடத்தி கூட்டிக்கிட்டுப் போற மாதிரியே ஒரு பீலிங். சைக்கிள்ல்லாம் வேற அதை ஓவர்டேக் பண்ணிக்கிட்டுப் போகுது. “கடவுளே என்னை எப்படியாவது கொண்டு போய் காலேஜ்ல சேத்துருப்பான்னு வேண்டிக் கிறதுக்குள்ள, ஒரு குமுறல் கேட்டது.

“என்ன சார் இல்ல நம்ம நாட்டுல? நம்மதான் குறை சொல்லிக்கிட்டே இருக்கோம். வளர்ச்சிப் பணிகள் நிறைய நடந்துகிட்டு தான் இருக்கு. நாம் தான் அதை ஒட்டி வளர்ந்துகிட்டே போகணும். நமக்கு ஒண்னு தெரியலன்னா மற்றதைக் குறை சொல்லக் கூடாது. புதுக் கொள்கையும் கோட்பாடும் வேணும் சார்”ன்னு தன் பக்கத்தில இருந்தவர் கிட்ட பேசிகிட்டு இருந்தார். அவரும் “எதுக்கும் ஆமாம்னு சொல்லிடுவோம். இல்லன்னா அடிச்சிடுவார்னு பயந்தோ என்னவோ ஆமாம் ஆமாம்ன்னு புரிஞ்ச மாதிரி தலையாட்டிகிட்டே இருந்தாரு. ஏன் புரிஞ்ச மாதிரின்னு சொல்லனும். நிஜம்தான்னு கூட அவர் நினைச்சிருக்கலாம்.. உடனே என் பக்கத்தில நின்ற கொஞ்சம் படிச்சவர் சார். இவரு எங்க உறவு. கொஞ்சம் “ஐடிய லிஸ்டிக்” ஆளு. எங்க வீட்டுல கூட இப்படிப் பேசிகிட்டே இருப்பார்னு சொன்னாரு.

நான் அப்படியான்னு தலையாட்டி முடிக்கிறதுக்குள்ள, “பஸ்ல இடி விழுந்த மாதிரி ஒரு சத்தம். வேற ஒன்ணும் இல்ல. டிரைவர் “சடன் பிரேக்” போட்டாரு. போட்டதுதான் தாமதம். அட்வைஸ் ஒன்னு பறந்து வந்தது. “என்ன பிரேக் ஓபன் ஆகிடுச்சி.? க்ளட்ச் ஒங்க கண்ட்ரோல்ல இல்லியா. “ரஸ்ட்” ஆகியிருக்கும் சார். . கண்ணாடி ஆங்கிள் சரியாய் இல்ல பாருங்க. டிரைவர். “ப்ரெண்ட் மிர்ரர் கூட கலரிங் சரியில்லை. . பஸ்சையே உருவாக்கினவர் போல் பேசினார்.

டிரைவர் சிரிச்சுகிட்டே “ஒரு பிரேக் போட்டதுக்கே இவ்வளோ கிளாஸ் எடுத்திங்க. நல்ல வேளை வண்டி ஓடாம நிக்கலை. நின்னிருந்தா எனக்கும் இங்க எல்லாருக்கும் ஒரு சயன்டிஸ்ட் மாதிரி கிளாஸ் எடுத்திருப்பீங்க”னு சொல்லிகிட்டே வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தார்.

எத்தனை விதமான மனிதர்கள். ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒரு பர்சனாலிட்டி. இன்னும் பல மனிதர்களைச் சந்திக்க வேண்டி இருக்கிறது. வாருங்கள் பயணிப்போம்.

தொடர்புக்கு : sriramva@goripe.com