மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன் டோக்கியோ ஒலிம்பிக் போட்டி முடிந்திருந்த நேரம். வெற்றிக் கொண்டாட்டங்களில் இந்தியா திளைத்திருந்தது. நவீன ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் முதன் முறையாகத் தடகளப் பிரிவில் ஈட்டி எறிந்து தங்கம் வென்றிருந்தார் நீரஜ் சோப்ரா.
மட்டுமில்லாமல் 2 வெள்ளி, 4 வெண்கலம் என ஒரே ஒலிம்பிக்கில் அதிகபட்சமாக 7 பதக்கங்களை வென்றிருந்தது இந்தியா. இவ்வளவுக்கும் கோவிட்-19 என்கிற மிகப் பெரிய தொற்று நோயுடன் உலகம் போராடிக் கொண்டிருந்த காலக்கட்டம் அது. இதோ பாரிஸ் ஒலிம்பிக் போட்டி முடிந்துவிட்டது. ஒரு வெள்ளி, 5 வெண்கலப் பதக்கங்களை இந்தியா வென்றுள்ளது. 6 பேர் நூலிழையில் வெண்கலப் பதக்கங்களைத் தவறவிட்டுள்ளனர்.
கென்யா, உஸ்பெகிஸ்தான், கஸகஸ்தான், சீன தைபே, கியூபா, அசர்பைஜான், போரினால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள உக்ரைன் எனப் பல சிறிய நாடுகள் இந்த ஒலிம்பிக்கில் நம்மைவிட அதிக எண்ணிக்கையில் பதக்கங்களை வென்றுள்ளன. 140 கோடி மக்கள்தொகையைக் கொண்ட இந்தியாவோ 6 பதக்கங்களுடன் 71ஆவது இடத்தைப் பிடித்துள்ளது.
128 ஆண்டு நவீன ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் இந்தியாவால் 41 பதக்கங்களை மட்டுமே வெல்ல முடிந்துள்ளது. ஒலிம்பிக்கின் 32 வகை விளையாட்டுகளில் வெறும் 8 பிரிவுகளில் வெல்லப்பட்டவை இவை. நாம் தவறவிடும் புள்ளி எது?
» போதையில் மனைவியை பைக்கில் கட்டி தரதரவென இழுத்துச் சென்ற கணவர் கைது: வீடியோ வைரல்
» எளிதில் கையில் எடுத்துச் செல்லக்கூடிய டாங்க் எதிர்ப்பு ஏவுகணை சோதனை வெற்றி
முரண்களின் கலவை: இந்த முறை 4ஆவது இடத்தைப் பல வீரர்/வீராங்கனைகள் பெற்றிருந்த நிலையில், இந்திய பேட்மின்டன் வீரர் லக் ஷயா சென்னின் பயிற்சியாளராகச் செயல்பட்ட மூத்த பேட்மின்டன் வீரர் பிரகாஷ் படுகோன் வீரர், வீராங்கனைகளைக் கடுமையாக விமர்சித்திருக்கிறார். ‘அரசு கேட்டதெல்லாம் கொடுத்தது, ஆனால் வீரர், வீராங்கனைகள் உரிய வகையில் பதக்கம் வெல்ல முயலவில்லை’ என்று அவர் குற்றஞ்சாட்டியிருக்கிறார்.
இந்த ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்காக டாப்ஸ் - டார்கெட் ஒலிம்பிக் போடியம் திட்டத்தின்கீழ் ரூ.470 கோடியை மத்திய அரசு செலவழித்தது. அதேநேரம் பணம், வெளிநாட்டுப் பயிற்சியாளர்கள் போன்ற அம்சங்கள் மட்டுமே பதக்கங்களை அறுவடை செய்துவிடுவதில்லை. ஒரு விளையாட்டை நாம் எப்படிப் பார்க்கிறோம் என்பதும்கூட இதில் மறைமுகமாக ஆதிக்கம் செலுத்தும் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.
ஐபிஎல் என்னும் தனியார் கிரிக்கெட் போட்டித் தொடரில் விளையாடும் இந்திய கிரிக்கெட் வீரர்கள், ஒரே ஒரு போட்டித் தொடரில் மட்டும் ரூ.10 கோடி வரை சம்பளம் பெறுகிறார்கள். சிறப்பாக விளையாடுபவர்கள் இந்திய அணிக்கும் தேர்வுசெய்யப்படுவார்கள். இந்த ஆண்டு நடைபெற்ற டி20 உலகக் கோப்பையை இந்தியா வென்றதற்கு ஐசிசி வழங்கிய பரிசுத்தொகை ரூ.20 கோடி, பிசிசிஐ அறிவித்த சிறப்புப் பரிசுத்தொகை ரூ.125 கோடி.
கிரிக்கெட் போன்று இல்லாமல், பணம் கொழிக்காத ஒரு விளையாட்டை அதன் மீதான தீராத காதலால்தான் ஒரு வீரர்/வீராங்கனை நம் நாட்டில் தேர்ந்தெடுக்கிறார். ஒருவகையில் இது தண்டனைதான். நாம் யாரைக் கொண்டாடுகிறோம், தூக்கிப் பிடிக்கிறோம்? திரைப்பட நடிகர், நடிகைகள், திரைப் பிரபலங்கள், கிரிக்கெட் பிரபலங்கள். இன்றைக்கு அதுவும் நீர்த்துப்போய் சமூகஊடகப் பிரபலங்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தத் தொடங்கியுள்ளனர். இந்தப் பின்னணியில் பதக்கம் வெல்லாத ஒரு ஒலிம்பிக் வீரர்/வீராங்கனையோ, அவர் பங்கேற்கும் விளையாட்டோ சமூகத்தில் மதிப்பைப் பெறுவது கனவில்கூடச் சாத்தியமில்லை.
பெரும் தடைகள்: உண்மையில் சீனா, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் ஒலிம்பிக் விளையாட்டுகளைத் தேர்ந்தெடுப்பவர்களுக்குக் கிடைக்கும் மதிப்பும் மரியாதையும் சமூக வெகுமதிகளும் நம் நாட்டில் தற்போது கிடைக்கிறதா, எதிர்காலத்திலாவது கிடைக்குமா? இவ்வளவு செலவு செய்திருக்கிறோம், ஏன் பதக்கம் வெல்லவில்லை என்று கேட்பது நுழைவுத் தேர்வுகளில் வெற்றிபெற்றே ஆக வேண்டும் என்று மாணவர்களுக்குப் பெற்றோர் உளவியல் நெருக்கடியை ஏற்படுத்துவதைப் போன்றிருக்கிறது.
தனிநபராக முதல் ஒலிம்பிக் தங்கம் வென்ற அபிநவ் பிந்த்ராவின் கருத்துகளுக்கு இந்த இடத்தில் முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. ‘ஒலிம்பிக்கில் பங்கேற்கத் தகுதி பெறுவதற்கான பாதை மிகவும் கடினமானது. பெரும் தடைகளைக் கடந்து ஒலிம்பிக்கில் ஒருவர் பங்கேற்பதே வெற்றி, பதக்கம் வெல்வது இரண்டாம்பட்சம்தான்’ என்கிறார் அவர்.
ரியோ ஒலிம்பிக்கைப் போல் 2021 டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கிலும் பல தங்கப் பதக்கங்கள் வெல்வார் என அமெரிக்க ஜிம்னாஸ்டிக்ஸ் முகமான சிமோன் பைல்ஸ் எதிர்பார்க்கப்பட்டார். ஆனால், ஒரு வெள்ளி, ஒரு வெண்கலம் வென்றிருந்த நிலையில், அடுத்த போட்டிகளிலிருந்து விலகினார். அமெரிக்க ஒலிம்பிக் சங்கம் அவரது முடிவை மதித்து ஏற்றுக்கொண்டது.
போட்டியிலிருந்து அவர் விலகியதற்குக் காரணம், உடலுக்கும் மனதுக்கும் இடையிலான ஒருங்கிணைப்பை ஜிம்னாஸ்டிக்ஸ் வீரர்/வீராங்கனைகளால் பேண முடியாத ‘ட்விஸ்டீஸ்’ எனும் உளவியல் சிக்கல். இந்தச் சிக்கலிலிருந்து மீண்டுவந்த சிமோன் பைல்ஸ் இந்த முறை 3 தங்கப் பதக்கங்களை வென்றிருக்கிறார். அவரை இயந்திரத்தனமாக நடத்தாத அமெரிக்க ஒலிம்பிக் சங்கத்துக்கும் இதில் பங்கிருக்கிறது.
கற்பனைக்கு எட்டாத முயற்சி: உண்மையில், நமது வீரர்/வீராங்கனைகள் பலர் உயிரைக் கொடுத்துதான் ஒலிம்பிக் போன்ற உச்சப் போட்டிகளில் பங்கேற்கிறார்கள். மல்யுத்த வீராங்கனை வினேஷ் போகாட்டின் 100 கிராம் எடை வித்தியாசம் காரணமாகத் தங்கம் வெல்லும் வாய்ப்பு பறிபோன பிறகே, ஒரே இரவில் 2-3 கிலோ எடையைக் குறைக்க அவர்கள் எப்படியெல்லாம் பாடுபடுகிறார்கள் என்பது குறித்து நமக்குத் தெரியவருகிறது.
தீவிரமான காயங்கள், அறுவைசிகிச்சைகள், பிரிஜ் பூஷண் சரண்சிங்கின் பாலியல் சித்ரவதைக்கு எதிரான போராட்டம், பயிற்சிகள் குறைந்தது, உடல் எடை அதிகரித்தது போன்ற பல பெருந்தடைகளைத் தாண்டியே வினேஷ் பாரிஸ் சென்றுசேர்ந்தார். ‘எல்லா வீராங்கனைகளாலும் இவை அனைத்தையும் கடந்துவிட முடியாது. வினேஷ் ஒரு திடமான போராளியாக இருந்ததால்தான் பாரிஸ் போனார்’ என்று அவரது பயிற்சியாளர் வோல்லர் அகோஸ் குறிப்பிட்டிருந்தார்.
மல்யுத்த வீராங்கனை அன்டிம் பங்கல், குத்துச்சண்டை வீராங்கனை நிகத் ஜரீன் உள்ளிட்டோர் ஒவ்வொரு போட்டிக்கும் முன்னதாக உடல் எடையைக் கட்டுப்பாட்டில் வைக்க நாம் கற்பனை செய்ய முடியாத பிரம்மப் பிரயத்தனங்களில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஒரு நாள், இரண்டு நாள் பட்டினி கிடந்து நேர்முரணாக உடல் வலுவை வெளிப்படுத்தும் போட்டிகளில் பங்கேற்கிறார்கள். பிறகு எப்படி எதிராளியுடன் போட்டிகளில் மோதுவதற்கான ஆற்றல் அவர்களுக்குக் கிடைக்கும்?
தேவை புதிய பாதை: இப்படி நமது வீரர்/வீராங்கனைகள் விளையாட்டுக்காகத் தங்களால் இயன்ற வகைகளில் எல்லாம் போராடவே செய்கிறார்கள். அதேநேரம், நாடு விடுதலை பெற்ற காலத்திலிருந்தே விளையாட்டுத் துறை அடிமட்டம் வரை திட்டமிட்டு வளர்த்தெடுக்கப்படவில்லை. 2012 லண்டன் ஒலிம்பிக்கில்தான் 6 பதக்கங்கள் என்கிற நிலையை இந்தியா எட்டியது. சமீப ஆண்டுகளாக பிராய்லர் பண்ணைகள்போலச் சில முயற்சிகளைச் செய்துவிட்டு, ஒலிம்பிக்கில் பதக்கம் வென்றே ஆக வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது எப்படிச் சரி?
முதல்கட்டமாக, அரசும் நமது சமூகமும் விளையாட்டை ஒரு பண்பாடாக வளர்த்தெடுக்க வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. உலகிலேயே அதிகமான இளைஞர்கள் இன்றைக்கு இந்தியாவில்தான் இருக்கிறார்கள். ஆக்கபூர்வமான வழியில் அவர்களது உடல், உள்ளத் திறன்களை நெறிப்படுத்தவும் பயன்படுத்தவும் நம்மிடம் உள்ள திட்டங்கள் என்ன? உடற்பயிற்சிக் கல்வி என்பது பள்ளிகளில் சடங்காகவே இருக்கிறது.
உடலைப் பேணுவது, விளையாட்டு மூலமாக ஆக்கபூர்வமான பொழுதுபோக்கு என்பது நமது சமூகத்தில் ஒரு முக்கிய அம்சமாக வளர்த்தெடுக்கப்படவில்லை. உலகிலேயே இந்தியாவில்தான் நீரிழிவு நோயாளிகள் அதிகம். 10-14 வயதில் உள்ள இந்தியக் குழந்தைகளில் பாதிப் பேருக்கு நீரிழிவு நோய் வரலாம் என ‘ஜர்னல் ஜாமா’ வலைப்பின்னலில் வெளியான ஓர் ஆய்வு தெரிவிக்கிறது. உடலுக்கு எந்த வகையிலும் வேலை கொடுக்காத தலைமுறைகளை நமது அரசும் சமூகங்களும் உருவாக்கிவருகின்றன.
இதெற்கெல்லாம் தீர்வாக, சர்வதேசத் தரத்திலான உள்கட்டமைப்பு வசதிகள், சர்வதேசப் பயிற்சியாளர்கள், அரசியல் தலையீடு அற்ற விளையாட்டு அமைப்புகள் போன்றவை நாடு முழுவதும் அவசியம். அரசு முதலீடுகள் மட்டுமில்லாமல், கார்பரேட் நிறுவனங்களை விளையாட்டுக் கட்டமைப்பு வசதிகளிலும் விளையாட்டு வீரர்/வீராங்கனைகளுக்கும் ஸ்பான்சர் செய்ய வைக்க வேண்டும்.
இந்திய ஹாக்கி அணிக்குக் கடந்த 6 ஆண்டுகளாக ஸ்பான்சர் செய்துவருவது ஒடிஷா மாநில அரசு. காரணம், ஒடிஷா முன்னாள் முதல்வர் நவீன் பட்நாயக் அடிப்படையில் ஒரு ஹாக்கி வீரர் என்பதே. இந்திய ஹாக்கி அணி கடந்த இரண்டு ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் பதக்கம் வென்றதற்கு ஒடிஷாவும் ஒரு மறைமுகக் காரணம். அடுத்த 12 ஆண்டுகளில் ரூ.434 கோடியை ஹாக்கி ஸ்பான்சர்ஷிப்புக்கு ஒடிஷா செலவிட இருக்கிறது. இதுபோல் ஒவ்வொரு விளையாட்டையும் ஒரு மாநிலமோ, கார்பரேட் நிறுவனமோ ஏன் தத்தெடுத்துக்கொள்ளக் கூடாது?
- ஆதி வள்ளியப்பன் | தொடர்புக்கு: valliappan.k@hindutamil.co.in
முக்கிய செய்திகள்
கருத்துப் பேழை
3 hours ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
1 day ago
கருத்துப் பேழை
2 days ago
கருத்துப் பேழை
3 days ago
கருத்துப் பேழை
3 days ago
கருத்துப் பேழை
3 days ago
கருத்துப் பேழை
3 days ago
கருத்துப் பேழை
4 days ago
கருத்துப் பேழை
4 days ago