காயம் வருடும் கைகள்... | நூல் நயம்

சுஜாதா காலம் கடந்து தன் சிறுவயதைக் கனவு காணும் சிறுமியாய், காதலில் கசிந்துருகும் கன்னியாய், மறுக்கப்பட்ட சுதந்திரத்திற்காகக் குமுறும் மனைவியாய், கடலைக் களவாடும் பெண்ணாய் நீரைப் போல ஒவ்வொரு ஜாடிக்குள்ளும் நிரம்பிப் பார்த்திருக்கிறார். ‘மீறலின் சுவை’ என்ற கவிதையில் ஒரு பாதி நான் என்றால் மறு பாதி யார் என்ற கேள்வி மிகவும் ஆழமானதாக இருக்கிறது. அதேபோலக் கவிதையின் கடைசி வரிகள் ‘மீறிச் செல்லும் கால்கள் மட்டுமே திருவிழா காண்கின்றன’ என்பதை நாம் ஒப்புக்கொண்டுதான் ஆக வேண்டும்.

எனக்கு எப்போதும் பெண்கள் காமத்தைப் பற்றி எழுதும்போது அதில் ஒரு மையல் உண்டு. ‘நிலவை இசைத்தல்’ என்ற கவிதையில் ‘நிலாவைச் சுருட்டி இசை மெல்லப் பரவும் பாடலுக்கு நீல நிறம்’ என்பது எத்தனை அழகிய கற்பனை? இந்தத் தொகுப்பில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த கவிதை ‘தேசாந்திரியின் பை’. விலக்கு நாள்களில் எங்கு துணி மாற்றுவாள், யாருமற்ற பாதையில் துணிந்து நடப்பாளா, மரத்தடி உறக்கத்திற்கு உத்தரவாதம் உண்டா? - இத்தனை கேள்விகளோடுதான் இன்றும் தேசாந்திரியின் பெண்பால் பயணிக்க வேண்டியுள்ளது.