நூல் வெளி: தன்னையுண்ணும் தரு

‘தாரா கணங்களால் ஆரப் பெருகு வானம்போல விருத்தம் பெரிதாய் வருவானை’ என்று கோதை தண்தமிழில் சொல்லுமிடம் ஒன்று நாச்சியார் திருமொழியில் இருக்கிறது. வானத்தின் அளவு யாருக்குத் தெரியும், அது எவ்வளவு பெரியது என்று யார் சொல்வது? அதை, அறிவிப்பவை அந்த வானை ஆரத் தழுவிக்கொள்ளும் விண்மீன்கள்தான். இருண்ட வெளியில் அங்கே ஒன்று, அப்பால் ஒன்று என மின்னும் தாரகைகளைக் கண்டே விண்ணைக் கண்கள் அளவிட முடியும். விண்ணை அளந்தவனை ஆண்டாள் அதுபோல விருத்தம் பெரியவன் என்கிறார்.

எப்படி இவன் விண்ணுருக்கொள்ள முடியும்? அன்னையென, தந்தையென சேவகன்யென சுப்ரமணிய பாரதி போல ஒவ்வொரு வகையாய்த் தன்னைத் தழுவிக்கொள்ளும் கரங்களால் தோற்றம் பெறுகிற உரு அவனது. இழந்த நிலமொன்று அதுபோல அகரமுதல்வனின் ‘கடவுள் பிசாசு நிலம்’ என்ற நூலில் மொழியின் கரங்களால் தழுவப்பட்டுத் தழுவப்பட்டுப் பேருருக்கொள்கிறது.